Verslag van de rit naar Nieuwkerke 5 juli 2020

Meteo Tineke had al op D-6 (!) gewaarschuwd voor vroeg herfstweer en gaf éénmalig zijn fiat voor regenvestjes. Hoeft het nog geschreven dat dit er alweer boenk op zat daar waar de Deboosere’s van deze wereld opnieuw weifelend de hele bevolking in spanning hielden tot op D-1. En of de herfst paraat tekende : strakke wind en motregen die letterlijk en figuurlijk onder de buienradar bleef. Het had zijn weerslag op de bezetting van het peloton : 9 deelnemers al waren er ook  enkele die reeds konden genieten van een welverdiend en coronavrij verlof. Gele truidrager Diederik verloor al onmiddellijk zijn kleinood aan niemand minder dan Joost!

Abu maakte zijn opwachting met een spiksplinternieuwe bolide die hij in het zwart aangekocht heeft bij onze fietssponsor en terzelfdertijd zijn werkgever fietsen Anne. Een juweeltje met alles erop en eraan in dezelfde kleur als het carbonnen ros van onze clubgps en parcoursbouwer Mark. Dat belooft!

Het was een bedrukt kijkende ritarchitect die zijn opwachting maakte. De klimatologische omstandigheden in combinatie met een rit van meer dan 100 km deden hem zijn wenkbrauwen fronsen. De vooruitzichten van een steeds heviger opstekende wind bracht de moral richting vriespunt en zorgde voor een spoedoverleg waarvan ze bij de GEES het schaamrood op de wangen zouden krijgen. Ook de 3 koningen kunnen er nog iets van leren. In enkele minuten tijd werd onder impuls van de president beslist de ritgeografie te hertekenen of hoe de grijze massa van onze president-fondateur zowat alle krinkelende en kronkelende wegen bevat die onmiddellijk in prime time kunnen aangepast worden. Garmin stond erbij en keek ernaar.

Met volle moed werd er meteen tegenaan gegaan. De wind floot ons om de oren alsof we op volle zee in een storm beland waren. Het imaginaire water klotste en botste op de helmen, de kuiten werden gegeseld alsof woestijnzand hen wou zandstralen en onze spraakwatervallen werden gedempt terwijl  de wind hen naar verre oorden verbande. Het waren bijwijlen apocalyptische omstandigheden die recht uit de teletijdsmachine van Briek Schotte en Rik Vansteenbergen kwamen.

Het kopmanschap werd afwisselend overgenomen met dank aan Mark, Mathijs, Abu, Joost en de president. Ondertussen kon ook genoten worden van een heerlijk landschap dat zijn pracht in alle eenvoud etaleerde. Genieten heet dit, ondanks de gure herfsttoestanden.

Nieuwkerke werd glansrijk gehaald, de weg naar het kruis lag bezaaid met hoogtemeters die symbool stonden voor de kruisweg en boetedoening. Christus moet zich ellendig gevoeld hebben. Coronaproofpitstop, elk bleef in eigen bubbel en toverde proviand uit de achterzak. De vroomsten onder ons prevelden een schietgebedje en sperden de armen wijds open (zie foto) , de nuchteren zorgden voor enig beeldmateriaal dat het nageslacht zal verblijden.

Met het besef van een heerlijke rugwind op de terugtocht werden de aangepaste ritplannen in de vuilbak gekieperd en besloot Mark alsnog voor de fulloptie minus enkele lussen te gaan. Mooi werk en wat een flexibiliteit!

We verteerden nog enkele spinnijdige hoogtemeters en kregen nog een heuse stukje enfer du Nord op ons bord : geen kasseien maar een heuse landbouwersweg waar de zee net voor vloed had gezorgd en de stenen voor het rapen lagen. We doorkliefden blind het water zoals Mozes de zee uiteendreef! Aparte sensatie.

We haalden op onze terugweg duizelingwekkende snelheden en op de strook richting Moorsele werd nog eens alles uit de kast gehaald. De gensters vlogen ervan af, de zweetdruppels stierven een stille dood op het al vochtige asfalt.

Moe maar gelukkig haalden we de eindmeet van deze prachtige rit, een nieuw meesterstuk dat Mark aan zijn al rijke collectie kan toevoegen. Bedankt Mark, bedankt alle kopmannen, bedankt alle aanwezigen voor de karaktervolle zondagmorgen! 9 deelnemers, 95 km, 26,1 gemiddeld en 376 hm.

Red Philip

 NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/5190320599

Sfeerfoto's van de calvarietocht naar Nieuwkerke 5 juli 2020

Verslag van de rit van 28 juni 2020 Montroeuil sur bois

De 8^e van het seizoen en wat voor één! Niemand minder dan Geert stond aan het commando en had gewoontegetrouw de Tinekesatleten en atletes op D-1 uitvoerig via WhatsApp gebriefd over parcours, hoogtemeters en kilometers. De link naar de rit werd zelfs toegevoegd of hoe de club steeds meer en meer gebruikt maakt van digitale technologie in tijden van covid-19. De rit van thuis uit rijden is nog geen optie maar wie weet wordt ook dit item nog toegevoegd aan het meer en meer in zwang rakende thuiswerk. Het zou de wielrennersfiles op zondag  significant verminderen, de hartslag en bloeddruk van fietsershatende autobestuurders naar beneden halen en de binnenbandindustrie op de rand van de afgrond brengen. Aan dat laatste zou de Overheid dan wel weer een mouw passen : wie weet wordt dan de rubberindustrie van Leopold II in Congo onder de vorm van zwartwerk nieuw leven ingeblazen.

We verzamelden met 13 maskerloze maar gehelmde eenheden aan Ten Koetshuize hetgeen aanleiding gaf tot een bliksemsnel crisisoverleg. Het Murphygehalte van het getal 13 leek ons gezien de voorbije ritervaringen nogal aanzienlijk. Moesten we iemand uit verlof terugroepen of dienden we 1 renner op economische werkloosheid te plaatsen of dienstvrijstelling te verlenen? Dapper als we zijn besloten we alles te laten zoals het was. We kozen ervoor om uitgerust in onze battle dress het front toch te bestormen. Dat moest dan wel gebeuren zonder vaste waarde Abu die op hoogtestage was in de Ardennen. Hij wil namelijk extra macht kweken zodat hij ontketende Tinekesvrienden beter zou kunnen volgen. Willy stuurde eveneens zijn kat : sedert de voorzitterswissel bij de Veekaa heeft hij onophoudelijk buikkrampen want de nieuwe wind (letterlijk en figuurlijk) die daarmee gepaard gaat, dreigt zijn Essevee weg te blazen. Onze president daarentegen rijgt in la douce France nog altijd de hoogtemeters aan elkaar hetgeen betekent dat hij de te kloppen man wordt voor de rest van het seizoen.

Geert liet er geen gras over groeien en troonde ons meteen mee richting hoog Kortrijk waar we  na amper 5 km al hoogtemeters op ons bord geserveerd kregen. De aperitief was nog maar amper verteerd of daar mochten we al proeven van het hoofdgerecht. De diesels onder ons wisten onmiddellijk hoe laat het was en staken direct een tandje bij om de koude motor versneld op toerental  te krijgen. Dit ging aanvankelijk met veel gepiep en gekraak gepaard maar gaandeweg begon alles gesmeerd te lopen en kregen de trapbewegingen de sierlijkheid van een balletensemble mee. De pittoreske omgeving maakte veel goed ook al werden we geconfronteerd met een dreigend wolkendek dat ter hoogte van Helkijn reeds haar gal overmatig gespuwd had.

De wind blies daarenboven heftig vanuit alle richtingen hetgeen van de rit een heuse fysieke uitputtingsslag zou maken. Gelukkig had Geert continu voor bijtende hoogte-en ontspannende afdalingsmeters gezorgd zodat we sterk voorbereid dé kuitenbijter van deze heerlijke rit  konden bestijgen : Le Trou Robin, een 500 m lange helling met dalingspercentages tot 15%. Het was stampen, hijgen en kreunen, wiegend en kromgebogen de hartslag en bloeddruk onder controle proberen te krijgen, niet plooien maar karaktervol de grenzen verleggen. Iedereen nam de hindernis om een 7 -tal km verder te genieten van een verdiende pitstop bij een nieuwe molen waar de paparazzi onverbiddelijk toesloegen. Verblindend en talrijk waren het geflits van de smartphones en sponsor Jo maakte van de gelegenheid gebruik om de atletische en strakke O.B.A-kontjes in het vizier te nemen. Onze vrouwelijke personeelsleden hebben iets gemist!

De 2^de rithelft bleef geaccidenteerd en deed ons het onderste uit de kuitenkannen halen. Kevin bleef onophoudelijk aan de boom schudden en nam onvermoeibaar het hele kopmanschap voor zijn rekening. Wat een prestatie! Het bleef winderig, we putten diep in de reserves om ongeschonden en voldaan Heule te halen. Niemand voelde zich geroepen om via lekke banden of andere pech de headlines van het verslag te halen, Murphy werd op eigen terrein glansrijk geklopt. Houden zo!

Heerlijke rit waarvoor dank aan ritarchitect Geert, de kopmannen en alle anderen voor opnieuw een zalige zondagmorgen! 96 km, 634 hm en 26,1 gemiddeld.

Red Philip

Sfeerbeelden van de rit van 28 juni 2020

Verslag van de rit van 21 juni : Templeuve

15 leden meldden zich welgemutst voor deze rit die startte om 7.30. Enkele gestelde lichamen waren echter niet op het appel: de voorzitter werkte een hoogtestage af in de Ardéche om de tweede helft van het seizoen heelhuids door te komen, Marc weigerde deel te nemen wegens een te vlakke rit en Philippe zat thuis omdat hij bij gebrek aan nieuwe ideeën het voorlopig niet aankan om nog aan verslaggeving te doen…. Miserie, miserie…. 

Wie niet verwacht werd maar toch aanwezig meldde, was Diederik die ondanks kaderbreuk verleden week toch deelnam omdat zoonlief zo vriendelijk was zijn stalen ros ter beschikking te stellen: sterk staaltje van vader-zoonliefde! Vermelden we hierbij nog dat de deur van Diederik de ganse week werd platgelopen door allerhande grote fietsmerken die maar al te graag een fiets ter beschikking willen stellen omdat zij beseffen dat leden van de Tinekesvrienden voor grote publiciteit en grote omzetstijging zorgen. Op vandaag houdt hij zijn keuze nog in beraad…. 

In gestrekte draf werd onder leiding van onze tripadvisor koers gezet richting onze Waalse en Franse broeders en werd in een minimum van tijd Moeskroen bereikt. 

Ondertussen werd de tumultueuze rit van verleden week nog duchtig doorgenomen en pas waren die gesprekken verstomd of onheilspellend geroep overstemde ons peloton: “Plaaaat, plaaat !”. inderdaad Jan had er niets beter op gevonden om de kwaliteit van zijn banden te testen door in een put te rijden en had die strijd met brio verloren. Terwijl Jan en redder-in-nood Abu zich over het probleem bogen, weerklonk her en der het idee van “’t zal godver toch niet zijn gelijk verleden week zijn zeker?”. 

Amper enkele kilometer verder doemde het spookbeeld van verleden week nog nadrukkelijker op want nu was het de beurt aan Xavier om iedereen de droeve melding te brengen dat ook hij “luzeplat” stond. 

Opnieuw werd de klus in korte tijd geklaard maar nog steeds bleef Murphy in ons midden rondwaren: opnieuw mocht Jan met sombere stem melden dat “het weer van dadde was”. Gelukkig kwamen van langs alle kanten helpende handen, binnenbanden, bommetjes, enz zodat op korte tijd de weg kon verder gezet worden. 

Kevin had duidelijk voor een rit gezorgd waarbij  het lekkers vooral in de tweede koershelft werd geserveerd: in de omgeving van de Mont St Aubert werd het minder vlak en gingen de poppen aan het dansen. Nog maar pas bekomen, geselden Kevin en Abu het peloton uit mekaar door aan een moordend tempo een drie-kilometer-sprint langs de Schelde te ontketenen! 

Wie dacht dat men nu rustig richting huiswaarts kon laveren, kwam bedrogen uit. Ditmaal zorgden Kevin en Simon voor een vlammend slot: in de omgeving van Sint-Denijs werd het tempo door beiden opgedreven als hadden ze elk 10 Duracellbatterijen ter beschikking. Toen we enkele kilometers verder dachten dat we eindelijk op adem konden komen, kreeg iedereen nog de kasseien van de Beerbosstraat als ultieme test voor de wielen geschoven….. Intervaltraining van de hoogste plank! 

Na wat recuperatie op basis van een rustiger tempo zagen we algauw de skyline van onze Kortrijkse stede voor ons verschijnen en wisten we …. opnieuw een hoofdstuk bij in de rijke geschiedenis van onze club. 

Aangekomen in Heule stelden wij met tevredenheid vast dat het standbeeld van ons Tineke, wiens naam wij via onze club in ere houden, nog overeind stond en niet beklad was met rode verf. Berichten uit bepaalde ideologische hoek menen immers dat Tineke te lang “maartje” is gebleven en dat ze haar kennis “kan melken gelijk de beste” moest benut hebben om zelf een zuivelfabriek op te starten, eerder dan die “hereboer” te blijven dienen. De volgers van “Tinekes Life Matters’ hadden gelukkig nog niet toegeslagen… Hopelijk blijft het zo ! 

Dank aan de ritbouwer, dank aan de tempobeulen, dank aan de depanneurs, dank aan iedereen voor het gezelschap. Een mooie rit van 95 km aan een gemiddelde van 27, 2 km/uur. 

 Yvan Winne

Enkele gepatenteerde kasseivreters

De vermaledijde Murphy was opnieuw van de partij

Murphy nodigde zichzelf uit

Enkele gestelde clublichamen

Rit van 14 juni 2020 - Plugstreets en Monteberg

Vaderkesdag en nog maar de 6^de rit van het seizoen : het blijft onwezenlijk klinken. We mochten een uit de kluiten gewassen peloton verwelkomen : 17 renners of 77% van het ledenbestand! Petra kent haar wereld en feliciteerde alle papa’s, pluspapa’s en aspirant papa’s met figuurlijke bloemen. Ofschoon er in de nabije omgeving geen virologen, politologen of ornitologen gespot werden, mocht er toch niet gekust en/of geknuffeld worden. Een panepidemische schaduwvlek op deze heuglijke dag. De president-fondateur voelde zich opnieuw een jong veulen nu Yvan nog eens zijn opwachting had gemaakt. De band van clubsenior schoof  hij zonder slag of stoot en met de nodige empathie rond de arm van Yvan. Ere wie ere toekomt. Yvan polste meteen of hij nog kampioen kon worden en gaf mee dat hij in functie van het antwoord daarop er niet voor zou terugdeinzen het BAS of de mededingingsautoriteiten te raadplegen. Moraal van het verhaal : ex-scheidsrechters  laten zich niet zomaar terugfluiten en hebben in pensioenmodus veel tijd om de zin en onzin van de wetgeving uit te pluizen.

Klokslag om 8u stuwde parcoursbouwer Kevin zijn Tinekeskudde vooruit. Hiermee scoorde hij een onvervalste hattrick : 3 keer ritarchitect op een rij, chapeau! Hij doet evengoed als zijn favoriete blauwzwarte voetbalclub en maakt zo van de titel TripAdvisor een eretitel. Volgende zondag is hij trouwens terug aan zet!

We baanden ons een weg te midden  een wirwar van renners (Streuvelsvrienden, A-en B ploeg van de Ramongs, WTC SurPlatse) waarbij spontaan de vraag rees of er in Heule wel iemand rondrijdt zonder koersfiets?

Op het menu Plugstreets op een bedje van zand en kiezel en Monteberg in de oven afgekruid met stijgingspercentages tot 8% waarbij de Kemmelberg als vrijblijvend tussendoortje opgediend werd. Rode draad doorheen het fietsculinaire hoogstandje waren de unieke en panoramische vergezichten waarbij la douce France open en bloot op ons netvlies gecatapulteerd werd. Unieke, zonovergoten landschappen die ervoor zorgden dat we opnieuw een fantastische zondagmorgen konden beleven. Een echte topbelevenis.

Ondertussen raapten we op Lauws grondgebied nog een messcherpe ex-SB/PM Willy op waarbij Yvan zijn net ontvangen band van clubsenior al kwijt speelde en Mark plots de 3^de in ouderdomsrang werd. Een aardbeving met kracht 8 op de schaal van Tineke waarbij de leeftijdspyramide van de club hevig dooreengeschud werd zonder evenwel te begeven.

Op de legendarische Plugstreets kregen we plots het gezelschap van een stoorzender die radio Tineke deed kraken en sputteren waardoor het wedstrijdverloop met een chaotisch sausje overgoten werd. Abu werd het mikpunt van de onzichtbare vijand en reed 4 keer lek met als majeur probleem de staat van de aangeleverde binnenbandjes en de lengte van het ventiel. De daadkracht en solidariteit binnen ons peloton scheerde hoge toppen waarbij alles en iedereen zijn duit in het zakje deed. Yvan bleek de grootste van het peloton te hebben, Diederik bleek over een gouden exemplaar te beschikken en Piet maakte zijn materiaalkist leeg om de onfortuinlijke en stilaan wanhopige Abu alsnog uit de nood te helpen. Het viel daarbij op dat ons peloton zwaarbewapend is : het regende namelijk bommekes maar het was uiteindelijk toch de pomp van de president die het verschil maakte.

Half murw geslagen kropen we toch opnieuw recht om even later een nieuwe uppercut te incasseren : crevaison voor Jan! Een inmiddels alweer bekomen Abu regelde dit in de kortste keren waardoor we met volle moed richting Monteberg en zijn wijngaarden konden pedaleren. Plots een enorme hulpkreet van de president die Piet bijna van zijn bolide blies! Een vliegend vehikel was recht in de mond van onze voorzitter beland en dit snoerde meteen zijn keel dicht. Gelukkig geen wesp maar wel een vlieg met overgewicht die Martin ineens voorzag van een portie verse eiwitten en proteïnen. Wat een rit! Op de top van de Monteberg hielden we de pitstop waarbij enkele dapperen hun pauze opofferden aan de Kemmelberg. Energie²!

Gezien onze inmiddels  opgelopen vertraging waarvan  zelfs de NMBS het schaamrood op de wangen zou krijgen, werd het tempo op de terugweg opgedreven waarbij de rugwind als een aangename bondgenoot ervaren werd. Maar nog was de emmer der ellende niet geledigd. In Hollebeke sprong Murphy plots uit een put en gaf Diederik een oplawaai van jewelste! De dreun brak de kader van Diederik middendoor waarbij er hem maar 1 optie meer restte : aan moeder de vrouw de coördinaten van het oorlogsfront meedelen en hopen dat ze de vuurlinie zou kunnen verschalken om de onfortuinlijke Diederik succesvol te evacueren. Bij het ter perse gaan bleek dit gelukt al lijkt de schade aan de fiets niet meer vatbaar voor herstelling…Memorabele en zeer bewogen rit die met rode stip in de annalen van de clubgeschiedenis zal gemerkt worden.

17 renners, 93 km, 26,5 gemiddeld en 428 hm.

Tot zondag om 7u30 voor een nieuw avontuur!

Red Philip