Verslag van de rit naar de Rode en Zwarte berg op 7 augustus 2022
Oogstmaand : vanmorgen vonden we enkele verloren zonen terug die om uiteenlopende redenen de tweewieler tijdelijk aan de haak moesten hangen. Het deed plezier aan ons hart om Diederik ( na 12 weken) , de beste gipsvrije apotheker van de lage landen en Jo (na 10 weken), de beste verkoper van bedrijven en coronabier, terug in ons warm midden te mogen sluiten. Yvan (na 3 weken), Simon (na 2 weken), Jan (na 2 weken) en Mark (na 1 week) ruilden het gevangenisvakantieplunje in voor die onweerstaanbare Tinekesvriendenoutfit die hun lichamen naar ongekende sportieve hoogtes catapulteert. Het deelnemersveld kreeg zo een upgrade naar 11 renners en we kijken natuurlijk hoopvol uit naar nog wederoptredens in de komende week/weken. We duimen alvast ook voor Geert die verrast werd door “het” beestje en zich nu in de ziekenboeg in het zweet des aanschijns werkt.
Consternatie ook aan de inschrijvingstafel nu bleek dat Red Philip zich aanbod met een gloednieuwe Trekvélo die uiteraard niet zonder het obligate streepje rood mocht geleverd worden. De paparazzi wreven zich de ogen uit het lijf en legden dit onbevlekt vehikel vast op de gevoelige plaat (zie foto hieronder). Het voorhoofd van onze berggeiten glom van het angstzweet want het betrof een klimfiets. Het zal toch niet zijn dat deze oudstrijder de klimmers op hun eigen terrein zou belachelijk maken? Zijn die oude benen wel compatibel met zo’n Trekvogel? Staat dat niet als een tang op een varken? Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Piet genoot de eer om als parcoursbouwer te fungeren en had zijn rit verpakt als verrassingsact. De verrassing werd op D-3 ontsluierd via ons multimediakanaal : we rijden naar Cordoba, niet richting Zuid-Spanje maar wel naar de wereldberoemde en in 1957 gebouwde kabelbaan die de Rode en Zwarte Berg in beeld brengt en een uniek zicht biedt op Heuvelland en op de wijngaarden van Entre-Deux-Monts. Een streek om duimen en vingers bij af te likken en die zo uit Zuid-Frankrijk lijkt te komen.
Diederik ontpopte zich meteen als medekopman hetgeen deed vermoeden dat het enkelgewricht enkele weken in het zwart getraind werd. Het laagje Italiaans stof op zijn bolide leek dat vermoeden te bevestigen maar het kan natuurlijk ook altijd dat Diederik de juiste prestatiebevorderende spekken in zijn favoriete spekkenwinkel op de kop kon tikken. Jo van zijn kant was van plan om samen met Mark een 70-tal km te bollen en zo de heuvelzone te ontwijken maar Mathijs wist topklimmer Jo te overtuigen van het tegenovergestelde. Ook hij gaf blijk van een meer dan gemiddelde conditie en leek freewheelend in het peloton mee te drijven. Wat een atletisch vermogen! Mark deed dan maar een beroep op zijn uitgebreide parcourskennis om solo een huzarenstukje op te voeren dat na de heuvelzone naadloos aansloot bij het peloton. Wat een geografische kennis!
Het peloton werd ondertussen gegijzeld door een vlijmscherpe cartouche van Simon die als een clusterbom het deelnemersveld uiteenjoeg. Man in vorm Xavier perste nog het onderste uit zijn fietskan maar kwam enkele cm te kort om opnieuw bergprijspunten te scoren. Gelukkig kwam Cordoba in zicht alwaar een verdiende pitstop ons deel werd. Vanuit dit schilderachtige en zuurstofrijke gebied trokken we opnieuw landinwaarts richting Zuid-West-Vlaanderen. Er werd langs de Leie stevig gepedaleerd waarbij snelheden van 32 km/u geen uitzondering waren. Piet had daarbij zodanig van jetje gegeven dat hij zijn achterband aan flarden had gereden. Het Trekteam kwam evenwel direct in actie en kon in een mum van tijd het euvel verhelpen (zie foto).
Daarna ging het in gestrekte draf richting Heule waarbij onze Wevelgemse connectie aangevuld met Piet en Mathijs nog een zijsprong maakte en de diep getorpeteerde reserves aanvulde met enig gerstenat van eigen bodem.
Parel van een rit waarvoor hartelijk dank aan Piet! 11 renners, 97 km, 27,8 gem en 461 hm.
Tot zondag om 7u30!
Red Philip
Verslag van de rit naar Froidmont en Doornik op 31 juli 2022
Te midden Kortrijk congé gonste het om 7:30 enkel van sportieve bedrijvigheid op de terreinen van Ten Koetshuize. Dit lapje grond te Heule wordt wekelijks omgetoverd in het vipdorp van de Tinekesvrienden en is heinde en verre bekend geraakt als catwalk voor de atletische lichamen en gesmeerde bolides van deze ongeëvenaarde club. Een club die daarbovenop nog eens de beste sfeermakers herbergt en daardoor uniek is in zijn soort.
Van bolides gesproken : vermits Piet vorige week gegijzeld werd door vrouw en kinderen en daardoor willens nillens op buitenlandse grond knarsetandend de hoogtemeters van Geert diende te missen, viel zijn mond open bij het zien van Arne’s gesofistikeerde tweewieler. We vragen ons af welke geheimen die fiets herbergt nu Arne na al die weken lappenmand de zwaarste ritten moeiteloos verteert. Elke voetbaltrainer van elke eersteklasser droomt ervan om dergelijke spelers in de kern te hebben. Misschien moeten we Leye eens bellen.
Onze indrukwekkende gele truidager sedert dag 1, voorzitter in topconditie, was aan zet als parcoursbouwer en had tijd noch moeite bespaard om alle spelonken, hoekjes en kantjes van Doornik en omstreken minutieus uit te pluizen.
Hij nam ons van meetaf aan mee richting Henegouwen en doorkliefde samen met Mathijs de hevig in het nadeel blazende wind. Wat hebben wij Aeolus toch misdaan? De onverlaat werd evenwel met het mes tussen de tanden gevierendeeld want Tinekesvrienden laten nu éénmaal niet met zich sollen. De beloofde rechte stukken waren aanwezig en waakten zorgvuldig over ons wedstrijdgemiddelde. De pitstop viel ons te beurt na een verraderlijke vals plat helling die dan nog eens in open vlakte geteisterd werd door die klimaat ontwrichtende maar al bij al toch nitraatloze winden.
Even verderop veroverden we Doornik, na Tongeren de op één na oudste stad van België! Waar op 16 en 17 mei 1940 de driehoekige Grote Markt door de Duitsers werd gebombardeerd, vleiden we ons op initiatief van de president neer in de stoelen van Tiffany, een plaatselijke schone met Zuiderse roots. De koffieslurpers kregen er zowaar een mini croissant bovenop! Dit alles onder het goedkeurend oog van Clovis, die beschouwd wordt als de oprichter van Frankrijk maar toch maar netjes staat te blinken in Doornik. De imitatie door Arne was treffend.(zie foto)
Na dit zeer gesmaakte intermezzo met enkele wist je datjes, werd de 2de wedstrijdhelft op gang gefietst. Ook hier enige geschiedenis : aan kilometerpaal 70 denderden we over een Middeleeuwse heirweg, die, hoe kan het ook anders, bezaaid lag met kasseien van de beste kwaliteit. Dat we zoiets nog mogen meemaken of hoe onze ritten niet zomaar lukraak uitgekozen worden!
We schoven langzaam maar zeker op richting Heule waarbij ook Mathijs en Xavier hun duit in het medekopmanzakje deden. Het parcours bleef heuvelachtig en deed ons regelmatig genieten van de pittoreske vergezichten.
Xavier gaf opnieuw blijk van een ijzersterke conditie en pakte alle bergprijspunten. Hij schoot de ene na de andere cartouche af en toonde daarbij telkens zijn achterwiel aan het peloton. Naar verluidt werd hij vorige week meerdere malen gespot in de Jumbovestiging te Kuurne alwaar de juiste ketonen tegen een schappelijke prijs verkrijgbaar zijn.
Via het centrum van Kortrijk stoomden we op richting Heule alwaar de eega’s een afgetrainde atleet aan tafel mochten begroeten.
Schitterende rit onder impuls van een onvermoeibare president! 91 km, 7 renners, 26,4 gemiddeld en 480 hm.
Tot zondag!
Red Philip
Verslag van de rit naar Michelbeke en de Vlaamse Ardennen op 24 juli 2022
Na de verzengende hitte die ons maandag en dinsdag in een wurggreep hield en ei zo na het einde van de wereld betekende, kwamen 7 Tinekesvrienden zo fris als een hoentje aan de start voor een rit doorheen de Vlaamse Pyreneeën.
Daarbij noteerden we het zeer opgemerkt wederoptreden van Arne die na een oponthoud van maar liefst 8 weken uit de lappenmand herrees. Het minivoetbal had voor een maxiblessure gezorgd na het verdraaien van de knie bij een Dompé-schijnbeweging. Verlost van brace maar gewapend met een gloednieuwe bolide koos Arne meteen voor dit stevig avontuur in de achtertuin van De Croo senior. Clubgps Mark van zijn kant was aanwezig en eigenlijk ook niet aanwezig : ingevolge een combinatie van een verrassingsact op een onverwacht familiefeest en een vakantieuittocht om 2u ’s nachts, opteerde Mark voor een light trainingstochtje waarbij hij de aftocht zou blazen na de Achterberg. Bedoeling was om rond 11u onder de douche te kunnen staan ten einde daarna okselfris het feestvarken uit te hangen.
Het bestuur had ’s morgens in alle vroegte een crisisvergadering bijeengeroepen waarbij artikel 13 quater boven de clubreglementdoopvont (mond vol) gehouden werd. Tot nader order is het vóór, tijdens en na de rit verboden om over voetbal te palaveren nu er zich al onweerswolken samentroepen over de trots van Zuid-West-Vlaanderen. De president maakte zonder spiekbriefje en met droeve blik het verslag van de meeting wereldkundig. Overtredingen worden beteugeld met strafpunten, we moeten nu éénmaal streng maar rechtvaardig zijn en kunnen, behalve over Zulte, geen leedvermaak dulden.
Geert, onze legendarische “bultenparcoursbouwer”, bood zich aan met de achterzakken vol hoogtemeters en flesjes water hetgeen al zorgde voor enig angstzweet op bepaalde, diepgegroefde voorhoofden. De zon liet ons evenmin in de steek : we konden al van wal steken met een 17-tal graden onder thermometerhut hetgeen het beste liet verhopen voor het vervolg van de etappe.
Een redelijk vlakke aanloop (op de Olieberg na) bracht ons in een zetel aan de voet van het hooggebergte. De steile aanvangsmeters van de Achterberg reten het peloton uiteen waarbij Xavier zijn ambities voor de bollekestrui niet onder banden of ketting stak. Mark deed deze berg alle eer aan door meer achter - dan vooruit te fietsen maar bereikte toch heelhuids de top om daarna de aftocht te blazen. We hadden de smaak amper te pakken of daar greep het Forreest ons al bij het nekvel. De president en Xavier deden een gooi naar de oppergaai die Xavier nipt in zijn achterzak deed belanden. En nog was het niet genoeg : Geert had nog een monument uit de Ronde in petto : de Valkenberg. Opnieuw Xavier aan het commando vóór Martin en een versnipperd peloton. Het viel daarbij op dat Arne ondanks een gebrek aan competitieritme vlot mee bleef peddelen of hoe het negeren van de snoepkast ’s avonds op zondagmorgen zijn vruchten afwerpt. Frederik van zijn kant bewees ook weer de oude te zijn en heeft geen enkele last meer van de valpartij.
De oververdiende pitstop viel ons te beurt in Michelbeke nadat we eerst een eresaluut brachten aan het nederig stulpje van ex-politicus en huidige dweilfabrikant Herman De Croo.
De 2de rithelft was een aaneenschakeling van pittige hoogtemeters en steile afdalingen die diep in de reserves tastten nu ook de temperatuur de hoogte inging. Zo hevig zelfs dat we op 25 km van de meet in Wortegem-Petegem een verfrissend terrasje opzochten alwaar de president de clubkas opentrok en wat lichter maakte. Ten bewijze van de desastreuze opwarming van de aarde demonstreerde Martin hoe onze toekomst eruit zal zien. Hij wrong ter plaatse liters zweet uit zijn zakdoek of hoe op termijn onze spiercellen enkel maar zullen verwateren.
Met vernieuwde moed vatten we de finale aan om uiteindelijk via het Kanaal Kortrijk en Heule binnen te rijden. Megarit in een fantastisch decor waarvoor hartelijk dank aan Geert!
103 km, 7 renners, 707 hm en 25,1 gemiddeld. Tot zondag!
Red Philip
Verslag van de rit naar Nieuwkerke op 17 juli 2022
Na een week vol van onheilspellende, bosbrandende en onblusbare berichtgeving, blies de mooiste wielerclub van Heule verzamelen aan het welbekende Ten Koetshuize. We noteerden de opvallende afwezigheid van onze voorzitter die deze week een verjongingskuur onderging door als een volleerde prof de ene etappe na de andere op zijn palmares bij te schrijven. Een golf van opluchting stormde als een orkaan doorheen ons peloton : er was duidelijk geen sprake van geelzucht of covid-19, de president wil enkel naar analogie met Vingegaard en Pogacar de klassering spannend houden. De ploegleiding zag dat het goed was en gaf Martin de toelating om in familieverband en tot in de vroege uurtjes deel te nemen aan een heus wijnbacchanaal (voor de historici onder ons : bacchanaal is afkomstig van feesten die vroeger werden gegeven ter ere van de Romeinse wijngod Bacchus). Ritarchitect en clubgps Mark diende zich aan met een hese stem en gaf op fluistertoon mee dat hij niet alleen weer enkele nieuwe baantjes in zijn achterzak had zitten maar dat die bovendien niet op de gps voorkwamen! Frederik zei wat iedereen dacht : onze onverslijtbare parcoursbouwer schakelt nu naar een next, onnavolgbaar level. Wat een kanjer! Piet zorgde al van bij het begin voor sensatie door net vóór de start een leegloper vooraan aan te kondigen. Als door een wesp gestoken stormde hij huiswaarts alwaar het peloton hem oppikte. Of beter : alwaar Simon zijn vakmanschap etaleerde door de voorband tot normale proporties te herleiden zodat de fiets verlost werd van een te hoog Blankenbergs velodroomgehalte. Na 15 min was het euvel verholpen en konden we echt van start gaan. Ervaringsdeskundige Mark voegde er nog aan toe dat in dergelijke precaire gevallen alles dient te beginnen en te eindigen bij de soupape, bron van alle bandleven. Mathijs bevestigde dit gegeven volmondig.
Verlost van Murphy stoven we in groep vooruit richting Heuvelland waarbij Piet vooraan alle registers opentrok. De 1e wedstrijdhelft was vlak en lichtlopend. Aeolus (Griekse figuur, zoon van Poseidon die door Zeus werd aangesteld als bewaarder van de wind) was ons bovendien gunstig gezind en zorgde voor welkome ruggensteun. Ondertussen werd er volop gekeuveld over de aardse dingen des levens en konden we af en toe een glimp opvangen van de heuveltjes en bultjes die als een luxueus gordijn rondom ons gedrapeerd werden. De pitstop vond zijn beslag over de skreve, in De Krebbe alwaar de openbare bibliotheek zich situeert in een veredelde, niet afgesloten vogelkooi en waar maandverbanden een stille dood op de straatstenen sterven. Piet had daarrond nog een smakelijke en handige anekdote maar die heeft de censuurmeting van ons Politburo niet doorstaan. Ze is wel mondeling bij Piet te verkrijgen (de anekdote, welteverstaan).
Mark waarschuwde, nog altijd op dezelfde fluistertoon, voor hetgeen komen moest. Zo stond de muur van Mesen nog op het programma en was er tevens een kalvarietocht gepland richting het Kruis. Met open mond, getekend door de inspanning maar zonder nagels in handen en voeten vergaapten we ons aan het Christusbeeld waarbij Latinist Frederik het opschrift INRI verduidelijkte : Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum oftewel Jezus van Nazareth, koning der Joden. Met onze achterzakken vol vroomheid denderden we verder terwijl de temperatuur graad per graad toenam en de zweetproductie zodanige proporties aannam dat het aanbod de vraag ruim oversteeg. Door het oorlogsgebeuren echter zal dit geen positieve impact hebben op de prijs van de zweetproductie vermits ook dit vocht zoals alles tegenwoordig eerst ingevoerd moet worden vanuit Oekraïne (ai, de facebookcensuur wacht ons met getrokken messen op). Via Wervik, Moorsele en Gullegem bereikten we het mondaine Heule na opnieuw een uiterst geslaagd avontuur op 2 wielen.
Schitterende rit waarvoor dank aan een vermoeide Mark die alweer zijn padvinderskwaliteiten op een sublieme wijze etaleerde.
98 km, 228 hm, 26,4 gemiddeld en 8 renners. Tot zondag voor een onvervalste bergrit!
Red Philip
Ritverslag van de rally in het Wiel van het Ventiel op 10 juli 2022
Na een schitterende 1e Belgische tourweek en 1 dag vooraleer de Vlaamse Leeuw nog eens lekker zal brullen en klauwen, blijft de spanning in het Tinekesklassement sterk aanwezig. Een ijzersterke president rijdt al van dag 1 onvermoeid in het geel terwijl fondateur Mark en Piet elkaar voorlopig geen duimbreed toegeven en de nummers 4,5 en 6 (Yvan, Philippe en Jan) op vinkenslag liggen. De MM deed via Whatsapp op D-1 nog aan psychologische oorlogsvoering door het profiel van de zware rit te publiceren maar geen enkele podiumkandidaat liet zich vangen en tekende present. Spanning en heet vuurwerk verzekerd de komende weken, er blijven kapers op de kust die op zoek zijn naar eeuwige roem en als aasgieren rondom het podium cirkelen.
Alvorens af te zakken naar het Nelson Mandelaplein bliezen we verzamelen aan ten Koetshuize alwaar Yvan een opgemerkt wederoptreden vierde nadat het fameuze beestje zijn atletisch lichaam 3 dagen geselde en in spaarmodus richting bedstee torpedeerde. De goede zorgen van vrouwlief verhinderden verder leed en onze ancien stond opnieuw pal alsof er niks gebeurd was. Klasse gekoppeld aan ervaring en een ijzersterk karakter : een uitstervend ras dat we moeten koesteren binnen de club. Diederik popelt ondertussen van ongeduld om terug aan te knopen met de fietsactiviteiten maar een wachtdienst en verlof op het verkeerde moment gooien roet in het eten.
Het leek trouwens al een eeuwigheid geleden dat we nog eens konden proeven van een rasechte rally : de rally in het Wiel van het Ventiel, een vereniging die zich onder het peterschap van Yves Lampaert inzet voor mensen met jongdementie. Gezien de gemiddelde clubleeftijd waren we er dan ook als de kippen bij om onze sportieve en financiële bijdrage te leveren. President/PM Martin was de elektronische clubkas niet vergeten : de tijd van de griffel en de ruilhandel ligt nu achter ons en het smartphonetijdperk deed zijn definitieve intrede. Blikvanger aan de start was de gerestaureerde Peugeotvolgwagen 404 uit 1966. Daarnaast viel de uiterst professionele omkadering op.
Na de weegcontrole werden we al direct vergast op spijs en drank en bedelde de plaatselijke fotograaf achter een foto van ons select gezelschap. Toegankelijk als we zijn lieten we onder de startboog ons zijn lens welgevallen en stonden we meteen onze portretrechten af aan de organisatie. Na het ontbijt op de fiets trokken we op avontuur al was het aandachtig kijken richting wirwar aan wegwijzers gezien de verschillende afstanden en de talrijk aanwezige renners.
Het parcours bracht ons via krinkelende en kronkelende wegen richting het land van Ooike waarbij er op geen hoogtemeterke min of meer gekeken werd. Mark voelde zijn knieën kraken en zijn spieren tegenpruttelen maar bleef op karakter en wilskracht de bakens verzetten. De pitstop was dik in orde : voor elk wat wils, energierijke versnaperingen te midden een schilderachtig landschap.
Tijdens de 2de helft werden we om de haverklap getrakteerd op bulten en afdalingen van de beste soort. Vooral deze laatsten werden ferm gesmaakt door Mark en Red Philip die zich als een steen naar beneden lieten vallen terwijl polyvalente atleten als Martin, Piet, Jan, Yvan, Mathijs en Geert ook vlug terreinwinst boekten op de steile stroken. Topatleet Simon trok op avontuur en koos voor de 128 km. Met de Paterberg en de Kluisberg werden de hoogtepunten van de rally geserveerd op een bedje van zweet en gepofte spieren. De foto’s illustreren de formidabele esbattementen van deze club. Mark en Red Philip kozen voor een spiersparend alternatief en zagen het peloton terug aan de finish. Via enkele lusjes rond Avelgem, Moen, Heestert en Bellegem en Hoog Kortrijk kwam de Groeningestad steeds nadrukkelijker in beeld en bereikten het peloton uiteindelijk moe maar voldaan de finish na een 90 km van puur fietsplezier. We vernamen nog dat Yvan een vergeefse poging ondernam om de gele trui in de gracht te rijden. Via het achterwiel van de president belandde Yvan op uiterst spectaculaire en Pogacariaanse wijze smoutzacht in de gracht terecht. Dit euvel werd achteraf aan de finish nog gevierd met ettelijke liters geest-en gistrijk vocht.Ijzersterke en mooie rally waarvoor chapeau aan de organisatie. 90 km, 9 renners, 25,5 gemiddeld en 717 hm. Tot zondag om 7:30!
Red Philip
Abonneren op:
Posts (Atom)