Verslag van de verbroederingsrit van 24 juni 2012 Camcole Geraardsbergen

14 moedigen verschenen rond 8.15 uur in Geraardsbergen voor wat een mooie tocht doorheen een glooiend landschap moest worden met als finale de beruchte plaatselijke muur, het gedumpte boegbeeld van de Ronde.

De website van de plaatselijke ploeg toonde aan dat er duidelijk heel wat voorbereidend werk geleverd werd om ons in de beste omstandigheden te ontvangen. We citeren:  Zondag verwelkomen we onze collega's van Kortrijk voor een verbroederingsrit. We gaan die mannen met enige fierheid trakteren op een parcours dat een heel groot aantal van de verschillende streken aandoet waar wij in onze wekelijkse ritten ons hart gaan ophalen. Wedden dat er binnenkort een aantal verhuizen naar Geraardsbergen ..... en bij Camcole komen rijden ..... -)
Omdat we voorbereid zouden zijn op een grote groep - de kortrijkenaars komen waarschijnlijk met 15 tot 20 deelnemers - loopt het parcours over de iets grotere wegen. Omwille daarvan gaan we dan ook gedisciplineerd moeten rijden ten einde ongevallen en domme valpartijen te vermeiden. Twee ijzersterke gangmakers gaan het peloton mennen aan een voor iedereen haalbare snelheid. Er zitten vier hellingen in het parcours : Na 9 Km de Keringstraat in Grimminge /Zandbergen, na 12 Km de Kongoberg in Vollezele, na 53 Km 'Hoppe' in Flobecq en na 71 Km de muur van Geraardsbergen.

Enige ongerustheid sloop in de rangen toen die “ijzersterke gangmakers”  van de thuisclub FTC Cam Cole de parking opreden. Moesten wij in hun spoor trachten te blijven? Ook het feit dat deze heren nog maar pas de 290 km van Milaan-San Remo in de benen hadden, was niet van die aard om ons veel vertrouwen te schenken. Gelukkig kwamen geleidelijk ook meer gastrenners van gewoon vlees en bloed de rangen versterken waardoor onze moraal opnieuw naar normale hoogten begon te stijgen.

Naarmate meer volk toekwam, begonnen echter ook de eerste regendruppels neer te vallen. Onze voorzitter panikeerde want de vrees om zijn bruin velletje met veel moeite opgedaan in het zuiden te verliezen was groot; prompt koos hij voor bescherming aan de ingang van de sporthalle waar hij enkele treden hoog met de armen voor zich gekruist als een ware leider zijn troepen overschouwde. De fierheid droop ervan !

Ook leerden wij als club een aantal zaken bij: iedereen dient daar het aanwezigheidsblad bij aanvang te tekenen. Pantani merkte terecht op dat hij dat allemaal alleen doet en dat dit bij ons geen zin heeft want ongeveer de helft kan noch lezen noch schrijven. Ook krijgen de wegkapiteins daar een Belgische driekleur om de arm en worden zij aangewezen om het verkeer in goede banen te leiden.

Toen de tocht amper begonnen was, kregen we al een eerste ferme regenbui te verwerken. Zware onweerswolken lonkten met pretoogjes naar ons peloton: ook zij waren helaas van plan om ons op deze tocht te vergezellen. De Keringestraat werd een eerste opwarmertje maar onze sterk getrainde mannen konden er amper verontrust worden. Ondertussen was het weer omgeslagen en in plaats van te regenen begon het echt te stortregenen. In ware apocalyptische omstandigheden werd de Kongoberg aangevangen en waar iedereen dacht dat dit noodweer niet kon blijven duren, bleef het maar stortregenen en stortregenen.

Doornatte wedstrijdcommissarissen pleegden spoedoverleg met onze president (wat heeft hij een drukke dag gehad!) en namen met pijn in het doornatte hart de enige mogelijke beslissing: we korten de rit in en verzaken omwille van te gevaarlijk aan de Muur!

Op het einde werd nog even goed doorgetrokken; blijkbaar hebben zij daar ook zo’n sprintzone zoals wij aan het Kanaal, en totaal doorweekt kwamen we weer aan waar we vertrokken worden.

Een verkwikkende douche zorgde dat de gezichten opnieuw enig optimisme vertoonden en toen we ontvangen werden in de bar van de van ‘De Kriebel’  door de lokale uitbaatster waar weinigen de blik konden van afwenden én dan nog een paar keer getrakteerd werden door de plaatselijke club én dan nog eens een aantal Mattentaarten konden naar binnen werken, was iedereen opnieuw welgezind en was de tijdelijke waterellende al vlug vergeten.

De President trakteerde de gastclub nog terug met een heuse speech waarbij hij CamCole volgend jaar uitnodigde naar Heule-City. Ten slotte werd nog geposeerd voor de plaatselijke pers die de komst van dergelijke uitzonderlijke atleten breed zal uitsmeren in de plaatselijke media.

24 juni wordt een datum om bij te schrijven in het reeds flink gevulde logboek van de Tinekesvrienden en zij die erbij waren mogen voor de eeuwigheid het parool ‘moedige Tinekesvriend’ op hun palmares plaatsen. De afwezigen zullen er moeten mee leren leven dat anderen deze fel begeerde titel krijgen en zij niet!

Dank aan de plaatselijke club Camcole voor het vele werk en  hun meer dan degelijke en vriendelijke ontvangst. Hetgeen een hoogdag had moet worden, werd een kletsnatte dag. Het lot van een wielertoerist kan ‘wreed’ zijn !

53km aan 25 gem

Yvan