Verslag van de bergrit naar Anvaing 26 juli 2020
Onze
berggeit Geert stond aan het parcourscommando van de nu toch al 12e rit
en dat betekent een gastronomisch klimmenu met hoogtemeters op de wijze van de
chef, gelardeerd met stijgingspercentages waar bijtgrage monden van openvallen
en afgeserveerd met stijlvolle afdalingen die de copieuze sterrenmaaltijd
verteerbaar maken. Een sterk gestructureerde Geert deed ons reeds op D-2 via
WhatsApp likkebaardend uitkijken naar die zondagse martelgang en dribbelde
zelfs het gehackte Garmin door reeds vóór de hacking de rit op te laden.
Proactiviteit gekoppeld aan brains and legs : een huzarenstukje. Toch één
schoonheidsfoutje : een kleine verwarring tussen het ochtendlijk vullen van de
papfles en de bidon deed wat epo-achtige substantie in de papfles terechtkomen
waardoor zijn jongste spruitje tegen de middag een uit de kluiten gewassen savooi
geworden was! Groeien als kool heet zoiets!
Het
congévaccin is nog altijd niet volledig uitgewerkt maar toch konden we met 10
gemotiveerde Tinekespiloten de race aanvatten. Geert had hiervoor wel een zetje
van de president nodig nadat hij het startschot had genegeerd. Net geen geval
van insubordinatie, het incident werd echter al gesloten nog vooraleer het plaatsgevonden had.
Diederik
was inmiddels terug van zijn trektocht doorheen Corsica en hield er een
gloednieuwe en supersonische Trek aan over. De bolide glanst van uren ver en
laveert geruisloos doorheen alle mogelijke weghindernissen. Eén hindernis was
er toch te veel aan : aan kilometerpaal 20 strooide een verdwaalde spijker roet
in het eten. De buitenband (uit den Aldi?) rekte niet mee en zijn ingewanden
bezweken onder de microscopische doorboring. Zo lek als een zeef stond Diederik
aan de kant waarbij ervaringsdeskundige Piet samen met Abu hem direct
bijstonden want het wiel (de)monteren is nu een ander verhaal
geworden.
Ondertussen
had Geert ons al getrakteerd op enkele hoogtemeters : van Heule naar Kortrijk
om daarna via richting Sint-Denijs het echte werk aan te vatten. De benen
draaiden reeds soepel rond, de natuurlijk hart- en longmachines werden voorzien
van zuurstof, de lichaamstemperatuur schoot omhoog zonder de covid-19 drempel
te overschrijden.
Abu
was op D-1 vroeg gaan slapen en maakte meermaals aanstalten om het peloton
helemaal aan flarden te rijten. Onze in topvorm verkerende gele truidrager
bleef onhoudbaar uit de greep van het peloton
tot een lichte gps-storing hem terug in de groep deed verzeilen. Jan
maakte hem duidelijk dat rechts is waar de grote teen links staat en dat zorgde
voor een Babylonische spraakverwarring.
Op
Waals grondgebied zorgde een Waalse haan voor enige commotie door
doodgemoedereerd de weg van ons aanstormend peloton te blokkeren. De president
vond dat je voor zoiets toch een ferm kieken moet voor zijn.
Toen
iedereen al begon te hunkeren naar een energieherlading via de pitstop, vond
Geert dat je dit eerst moet verdienen. Gezucht, gekraak en gekreun want de weg
naar de bevoorrading lag ook bezaaid met omhooggestuwde wegen waar menige
zweetdruppel een stille dood stierf en de spier-en peessystemen danig op de
proef werden gesteld. Tot overmaat van ramp werden we daar nog weggelachen door
een mekkerende berggeit. Van een stomme geit gesproken!
Na de
dikverdiende pitstop volgden al onmiddellijk calorieverslindende hoogtemeters.
Zo kan een mens natuurlijk nooit verdikken. De namen La Taillette en Hameau des
Papins klonken soms als scheldwoorden en soms als levensbedreigende virussen.
Alle cartouches waren verschoten en hier
en daar verdrong het melkzuur het kruit uit de kuit- en dijspieren.
Via
Avelgem ging het richting Heule waar iedereen moe maar gelukkig de
aperitiefvolle huiskamers kon opzoeken.
Megarit
die energie deed smelten als boter voor de zon en ons onderdompelde in een
heerlijke natuurpracht. Bedankt Geert,
weeral een toprit of zoals Piet het stelt : Garmin draait dan wel in de soep
maar jouw bergkompas blijft uiterst scherp staan.
10
renners, 103 km, 839 hm en 25,6 gemiddeld. Tot volgende week!
Red
Philip
NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/5285177329
Verslag van de rit naar Bellem 19 juli 2020
Zoals de oude De Croo bekend staat
voor zijn neologismen, zo staat onze club-gps Mark bekend voor zijn innovatieve
ideeën. Bij de aankondiging van zijn rit op WhatsApp pakte hij uit met een
regelrechte prijskamp. De prijsvraag bestond uit het raden van de bestemming
die omschreven werd als “met mooie bosrijke dreven en zo goed als autoluw”. Op
zijn Walter Capiau’s gaf hij daarbovenop nog
2 klinkers cadeau : dubbele e. Het gonsde plots van digitale
bedrijvigheid in veel Tinekeshuiskamers waar de draadloze bytes door de lucht
vlogen en de googleserver ei zo na overbelast raakte. Het was uiteindelijk
niemand minder dan Geert die op zijn kousenvoeten met de hoofdprijs ging lopen
: Bellem bezorgde hem toiletartikelen die Mark ergens van zijn zolder had
gehaald. Proficiat Geert!
De jaarlijkse opflakkering van het
congévirus zorgde voor voetbaltoestanden : we kregen toch nog een elftal op de
been. Enkele belangrijke afwezigheden halen de headlines van het verslag : gele
truidrager Joost verliest zijn kleinood aan Abu, de gele trui verandert
tegenwoordig van schouders zoals er gewisseld wordt van ondergoed. We noteren
wel heel minieme puntenverschillen waardoor het een superspannend seizoen
belooft te worden met tal van podiumkandidaten. Clubsenior Yvan gaf eveneens
verstek : zijn rechterhand stond nog steeds stijf van de krampen na zijn
heerlijk verslag van vorige week. Sponsors Jo en Diederik zijn net als Xavier,
Brecht, Petra, Miet, Fanny, Mathijs en Willy spoorloos zonder hun whereabouts
prijs te geven. Zelfs het contacttracingcenter kan hen niet lokaliseren, maar
dat is dan weer geen verrassing.
Na de ceremonie protocollaire
waarbij Mark aan Geert de hoofdprijs overhandigde, konden we vol verwachting
vertrekken voor een rit met zo maar eventjes 44 km aan nieuwe baantjes! Niemand
minder dan TripAdvisor Kevin fungeerde opnieuw als locomotief en werd daarbij
afwisselend geassisteerd door Mark, Abu, Piet, Simon en de President.
Zonder veel tegenwind verwerkten we
op een vlotte manier de eerste wedstrijdhelft waarbij er gretig gebruik gemaakt
werd van fietspaden en smalle doorgangen die we met een volgwagen links moeten
laten liggen. Zelfs een heuse doorgang van ene man zorgde voor een langgerekt
peloton waarbij we zeer gefocust file Indiennesgewijs terreinwinst boekten. In
een felbewaakte zone knepen we de remmen dicht om onze coronaproofpitstop te
houden. Kevin zorgde voor de bemesting van de lokale fauna en flora en bleef
daarbij in hurkpositie juist onder de radar en de flitslichten.
Tussendoor konden we vaststellen
dat meteo Tineke er weer boenk opzat : de aangekondigde zon was aanwezig maar
onzichtbaar vanwege het dichtgeslibde wolkendek. Een no passeran, ze was
precies in quarantaine. Quarantaine en corona : het worden dé woorden van 2020.
De 2de wedstrijdhelft bevatte
een ode aan John Mc Adam die met macadam de voorloper van asfaltwegverharding
ontwikkelde. Op sommige stroken leek het wel alsof we op een voorhistorische
trein zaten, kedam-kedam…kedam, kedam…De pendelaars onder ons kennen
ongetwijfeld het nostalgisch gevoel. Mark bleef de verrassingen uit zijn korte
mouwen toveren en zorgde in de centrumstraten van Heule nog voor een
spetterende finale met snelheden waarvan zelfs de Ramongs het schaamrood op de
wangen zouden krijgen.
Bij het ter perse gaan vernemen we
nog dat kersverse gele trui Abusar te Wevelgem met glans slaagde voor zijn
inburgeringsexamen. Hij werd in open lucht op de rooster gelegd door een
2-koppige Tinekesexamencommissie bestaande uit Jan en Kevin. Hij werd ingewijd
in de gebruiken van de autochtone bevolking en wist meteen het juiste antwoord
op de 2 hoofdvragen. Hoe heet de plaatselijke cafébazin en hoe noemt men een
inwoner van Artesië?
Abu aarzelde niet en sprak de
gevleugelde woorden : Stella Artois! 10/10 voor Abu en bravo aan Jan en Kevin
om onze youngster in te wijden in de Vlaamse geplogendheden. Santé!
97 km, 11 renners, 26,5 gemiddeld
en 263 hm.
Tot zondag!
Red Philip
NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/5259128638
Verslag van de rit naar Zeveren en Tiegem op 12 juli 2020
Zondag 12 juli: 12
blauwe truien meldden zich voor de rit van om en bij de 100 km naar Zeveren.
Onmiddellijk moest
onze voorzitter aan het werk. Philippe, officieel aangesteld om de aanwezigheden
te notuleren, meldde afwezig. Het feit dat onze briljante verslaggever opnieuw
forfait gaf, wekte niet veel verbazing: iedereen weet dat Filip na vier titels
op rij financieel binnen is en het niet langer mentaal kan opbrengen om voor de
begeerde vijfde titel te gaan. Daarenboven heeft hij in bijberoep nog wat
inkomsten bij de Post zodat de financiële schaapjes ruimschoots op het droge
zijn. Jammer dat hij zijn sportieve ambities daardoor op een lager pitje zet.
Maar onze voorzitter
had nog andere katten te geselen. Meteen staken er immers vestimentaire,
juridische en communautaire problemen de kop op. Willy had zonder nadenken het oude
plunje aangetrokken en daar hij één van onze belangrijkste publicitaire
uitgangsborden is, was de vrees groot dat een aantal van onze huidige sponsors
zouden dreigen met herstelbetalingen. Snel telefonisch verkeer met de sponsors
kon echter dit onheil keren: argumenten als “Je moet begrijpen dat Willy niet
meer van de jongste is en soms al eens zaken verwart, …. dat komt ervan als de
vrouw des huizes de rennerskleren klaar legt, ….” konden onze broodheren
vermurwen en werd een financieel debacle op die manier afgewend.
Maar nog waren de
problemen niet van de baan. Normaal wordt voorzien in twee kapiteins en bij
afwezigheid van Philippe was enkel onze voorzitter getooid met de Belgische
driekleur. Terstond werd Frederik tot tweede baankapitein benoemd daar hij aan
zijn zadel een vaandel van de Vlaamse leeuw had hangen…. Maar nu ontstond het
prangend probleem of de leiding van dergelijke keurgroep kon verdeeld worden
tussen het Federale en het Vlaamse niveau. Opnieuw vluchtig contact met het
hoogste politiek orgaan in de hoop klaarheid te krijgen in deze problematiek
bleek echter ijdele hoop. Het antwoord van Sophie was immers heel vaag zoals er
de laatste tijd veel geponeerd worden in onze politieke middens: “Gezien het
uitzonderlijk belang van de Tinekesvrienden, gezien het gebrek aan tijd voor
diepgaand overleg tussen de gestelde lichamen en gezien het feit dat de Raad
van State het te druk heeft met de abortuspolemiek verklaart onze regering zich in deze onbevoegd
en wordt beroep gedaan op het gezond verstand dat zonder twijfel overvloedig
binnen de club aanwezig is”….. Dit was dus duidelijk en ook niet duidelijk….
Na al deze besognes
trokken we Zeverenwaarts voor een rit uitgetekend door Simon. Voor het
aanvoeren van ons peloton werd op zekerheid gespeeld. In de spits architect
Simon samen met het traditionele trekpaard Kevin en daarachter van heel nabij gevolgd
én gesuperviseerd door ongeveer 130 jaar ervaring, met name Willy en Yvan die
de handel, de wandel en het fietsen van de twee jonge veulens met argusogen
bewaakten.
Het eerste gedeelte
van de rit was er echt eentje voor “rouleurs”: vlakke, weinig bereden paden werden
opgezocht en rolden zich voor ons uit. Tijdens de bevoorradingshalte kregen we
het bezoek van een 93-jarige man die ons peloton kwam bewonderen en terloops de
inhoud van zijn brievenbus controleerde. Werkt de post in Zeveren ook op
zondag? Toen we vroegen hoe hij het stelde, antwoordde hij laconiek dat “het beste er af was!”. 93 maar toch nog bij
de pinken! (zie foto)
Amper de tweede helft
afgetrapt of net zoals enkele weken geleden eiste Jan de hoofdrol en de
aandacht op: nee dit keer geen twee platte banden maar één kapotte spaak zorgde
ervoor dat zijn achterwiel schots, scheef en nog amper bruikbaar was. Het noodlot
vervloekend, zocht hij alleen zijn weg terug. Bij het ter perse gaan van dit
artikel was nog niet geweten of Jan zijn woning heeft kunnen bereiken of nu
rond de kanten van Zeveren ergens in een opvang voor daklozen zit.
Iets verder opnieuw
geroep om te stoppen en liep er een siddering door het peloton: Joost had in een
beklimming zijn ketting in de soep gedraaid en er dreigde weer een stilstand.
Gelukkig kon het euvel snel opgelost worden en konden we verder. Joost en
mechaniek blijft een moeilijk huwelijk.
Simon had ons tijdens
de eerste koershelft allemaal mooi in slaap gewiegd. Daar waar iedereen dacht
dat de terugweg even vlot, vlak en eenvoudig ging zijn, kwam bedrogen uit. De
kasseien van Wannegem- Lede, een aantal hellende stroken die ook in de Ronde
Van Vlaanderen worden aangedaan, en de Tiegemberg werden nog geserveerd.
Gelukkig verkeert
iedereen in een voorbeeldige conditie en zo kwamen we met zijn elven terug
thuis. De commentaren waren unaniem lovend: “een rit hors catégorie”, “een
vijfsterrenrit”, “schitterend” waren termen die doorheen ons peloton gingen.
Simon heeft ongetwijfeld goeie punten gescoord en daar hebben we met z’n allen van
genoten! Bedankt !
De rit gaat de
archieven in met 12 aanwezigen, 100 kilometer afstand, 27,4 gemiddelde en 414
hoogtemeters. Tot zondag en dan voert Marc ons richting Ruiselede.
Ivan
NVDR: herbeleef de rit op https://connect.garmin.com/modern/activity/5224615249
Verslag van de rit naar Nieuwkerke 5 juli 2020
Meteo
Tineke had al op D-6 (!) gewaarschuwd voor vroeg herfstweer en gaf éénmalig
zijn fiat voor regenvestjes. Hoeft het nog geschreven dat dit er alweer boenk
op zat daar waar de Deboosere’s van deze wereld opnieuw weifelend de hele
bevolking in spanning hielden tot op D-1. En of de herfst paraat tekende :
strakke wind en motregen die letterlijk en figuurlijk onder de buienradar
bleef. Het had zijn weerslag op de bezetting van het peloton : 9 deelnemers al
waren er ook enkele die reeds konden
genieten van een welverdiend en coronavrij verlof. Gele truidrager Diederik
verloor al onmiddellijk zijn kleinood aan niemand minder dan Joost!
Abu
maakte zijn opwachting met een spiksplinternieuwe bolide die hij in het zwart
aangekocht heeft bij onze fietssponsor en terzelfdertijd zijn werkgever fietsen
Anne. Een juweeltje met alles erop en eraan in dezelfde kleur als het carbonnen
ros van onze clubgps en parcoursbouwer Mark. Dat belooft!
Het
was een bedrukt kijkende ritarchitect die zijn opwachting maakte. De
klimatologische omstandigheden in combinatie met een rit van meer dan 100 km
deden hem zijn wenkbrauwen fronsen. De vooruitzichten van een steeds heviger
opstekende wind bracht de moral richting vriespunt en zorgde voor een
spoedoverleg waarvan ze bij de GEES het schaamrood op de wangen zouden krijgen.
Ook de 3 koningen kunnen er nog iets van leren. In enkele minuten tijd werd
onder impuls van de president beslist de ritgeografie te hertekenen of hoe de
grijze massa van onze president-fondateur zowat alle krinkelende en kronkelende
wegen bevat die onmiddellijk in prime time kunnen aangepast worden. Garmin stond erbij en keek ernaar.
Met
volle moed werd er meteen tegenaan gegaan. De wind floot ons om de oren alsof
we op volle zee in een storm beland waren. Het imaginaire water klotste en
botste op de helmen, de kuiten werden gegeseld alsof woestijnzand hen wou
zandstralen en onze spraakwatervallen werden gedempt terwijl de wind hen naar verre oorden verbande. Het
waren bijwijlen apocalyptische omstandigheden die recht uit de teletijdsmachine
van Briek Schotte en Rik Vansteenbergen kwamen.
Het
kopmanschap werd afwisselend overgenomen met dank aan Mark, Mathijs, Abu, Joost
en de president. Ondertussen kon ook genoten worden van een heerlijk landschap
dat zijn pracht in alle eenvoud etaleerde. Genieten heet dit, ondanks de gure
herfsttoestanden.
Nieuwkerke
werd glansrijk gehaald, de weg naar het kruis lag bezaaid met hoogtemeters die
symbool stonden voor de kruisweg en boetedoening. Christus moet zich ellendig
gevoeld hebben. Coronaproofpitstop, elk bleef in eigen bubbel en toverde
proviand uit de achterzak. De vroomsten onder ons prevelden een schietgebedje
en sperden de armen wijds open (zie foto) , de nuchteren zorgden voor enig
beeldmateriaal dat het nageslacht zal verblijden.
Met
het besef van een heerlijke rugwind op de terugtocht werden de aangepaste
ritplannen in de vuilbak gekieperd en besloot Mark alsnog voor de fulloptie minus
enkele lussen te gaan. Mooi werk en wat een flexibiliteit!
We
verteerden nog enkele spinnijdige hoogtemeters en kregen nog een heuse stukje
enfer du Nord op ons bord : geen kasseien maar een heuse landbouwersweg waar de
zee net voor vloed had gezorgd en de stenen voor het rapen lagen. We
doorkliefden blind het water zoals Mozes de zee uiteendreef! Aparte sensatie.
We
haalden op onze terugweg duizelingwekkende snelheden en op de strook richting
Moorsele werd nog eens alles uit de kast gehaald. De gensters vlogen ervan af,
de zweetdruppels stierven een stille dood op het al vochtige asfalt.
Moe
maar gelukkig haalden we de eindmeet van deze prachtige rit, een nieuw
meesterstuk dat Mark aan zijn al rijke collectie kan toevoegen. Bedankt Mark,
bedankt alle kopmannen, bedankt alle aanwezigen voor de karaktervolle
zondagmorgen! 9 deelnemers, 95 km, 26,1 gemiddeld en 376 hm.
Red
Philip
Verslag van de rit van 28 juni 2020 Montroeuil sur bois
De 8e
van het seizoen en wat voor één! Niemand minder dan Geert stond aan het
commando en had gewoontegetrouw de Tinekesatleten en atletes op D-1 uitvoerig
via WhatsApp gebriefd over parcours, hoogtemeters en kilometers. De link naar
de rit werd zelfs toegevoegd of hoe de club steeds meer en meer gebruikt maakt
van digitale technologie in tijden van covid-19. De rit van thuis uit rijden is
nog geen optie maar wie weet wordt ook dit item nog toegevoegd aan het meer en
meer in zwang rakende thuiswerk. Het zou de wielrennersfiles op zondag significant verminderen, de hartslag en
bloeddruk van fietsershatende autobestuurders naar beneden halen en de
binnenbandindustrie op de rand van de afgrond brengen. Aan dat laatste zou de Overheid
dan wel weer een mouw passen : wie weet wordt dan de rubberindustrie van
Leopold II in Congo onder de vorm van zwartwerk nieuw leven ingeblazen.
We
verzamelden met 13 maskerloze maar gehelmde eenheden aan Ten Koetshuize hetgeen
aanleiding gaf tot een bliksemsnel crisisoverleg. Het Murphygehalte van het
getal 13 leek ons gezien de voorbije ritervaringen nogal aanzienlijk. Moesten
we iemand uit verlof terugroepen of dienden we 1 renner op economische
werkloosheid te plaatsen of dienstvrijstelling te verlenen? Dapper als we zijn
besloten we alles te laten zoals het was. We kozen ervoor om uitgerust in onze
battle dress het front toch te bestormen. Dat moest dan wel gebeuren zonder
vaste waarde Abu die op hoogtestage was in de Ardennen. Hij wil namelijk extra
macht kweken zodat hij ontketende Tinekesvrienden beter zou kunnen volgen.
Willy stuurde eveneens zijn kat : sedert de voorzitterswissel bij de Veekaa
heeft hij onophoudelijk buikkrampen want de nieuwe wind (letterlijk en
figuurlijk) die daarmee gepaard gaat, dreigt zijn Essevee weg te blazen. Onze
president daarentegen rijgt in la douce France nog altijd de hoogtemeters aan
elkaar hetgeen betekent dat hij de te kloppen man wordt voor de rest van het
seizoen.
Geert
liet er geen gras over groeien en troonde ons meteen mee richting hoog Kortrijk
waar we na amper 5 km al hoogtemeters op
ons bord geserveerd kregen. De aperitief was nog maar amper verteerd of daar
mochten we al proeven van het hoofdgerecht. De diesels onder ons wisten
onmiddellijk hoe laat het was en staken direct een tandje bij om de koude motor
versneld op toerental te krijgen. Dit
ging aanvankelijk met veel gepiep en gekraak gepaard maar gaandeweg begon alles
gesmeerd te lopen en kregen de trapbewegingen de sierlijkheid van een balletensemble
mee. De pittoreske omgeving maakte veel goed ook al werden we geconfronteerd
met een dreigend wolkendek dat ter hoogte van Helkijn reeds haar gal overmatig
gespuwd had.
De
wind blies daarenboven heftig vanuit alle richtingen hetgeen van de rit een
heuse fysieke uitputtingsslag zou maken. Gelukkig had Geert continu voor
bijtende hoogte-en ontspannende afdalingsmeters gezorgd zodat we sterk
voorbereid dé kuitenbijter van deze heerlijke rit konden bestijgen : Le Trou Robin, een 500 m
lange helling met dalingspercentages tot 15%. Het was stampen, hijgen en
kreunen, wiegend en kromgebogen de hartslag en bloeddruk onder controle
proberen te krijgen, niet plooien maar karaktervol de grenzen verleggen.
Iedereen nam de hindernis om een 7 -tal km verder te genieten van een verdiende
pitstop bij een nieuwe molen waar de paparazzi onverbiddelijk toesloegen.
Verblindend en talrijk waren het geflits van de smartphones en sponsor Jo
maakte van de gelegenheid gebruik om de atletische en strakke O.B.A-kontjes in
het vizier te nemen. Onze vrouwelijke personeelsleden hebben iets gemist!
De 2de
rithelft bleef geaccidenteerd en deed ons het onderste uit de kuitenkannen
halen. Kevin bleef onophoudelijk aan de boom schudden en nam onvermoeibaar het
hele kopmanschap voor zijn rekening. Wat een prestatie! Het bleef winderig, we
putten diep in de reserves om ongeschonden en voldaan Heule te halen. Niemand
voelde zich geroepen om via lekke banden of andere pech de headlines van het
verslag te halen, Murphy werd op eigen terrein glansrijk geklopt. Houden zo!
Heerlijke
rit waarvoor dank aan ritarchitect Geert, de kopmannen en alle anderen voor
opnieuw een zalige zondagmorgen! 96 km, 634 hm en 26,1 gemiddeld.
Red
Philip
Abonneren op:
Posts (Atom)