Verslag van de Odette rit naar Hooglede op 27 september 2020

 

Zaterdagnamiddag 26 september … de aanblik van Meteo Tineke deed bij vele Tinekesvrienden de twijfel toeslaan. De voorspellingen waren namelijk niet minnetjes : harde regenvlagen, een stormachtige noordenwind, kille temperaturen , kortom : een herfstweertje pur sang  om zelfs uw lieftallig hondje niet door te sturen.

 

De reacties in onze whatsapp groep deed al het een en ander vermoeden . Klokslag 8u30 stonden amper 3 flandriens klaar voor een voormiddag zelfkastijding .

 

Alhoewel, eigenlijk stond er nog een vierde man klaar, namelijk onze felgewaardeerde materiaalmeester en vaste kroniekschrijver Philippe, maar dan wel in burgerplunje , om ons ter hulp te schieten om de aanwezigheden te noteren. Hij overschouwde met een arendsblik, en papier en pen in aanslag,  onze Heulse platse op zoek naar Tinekesvrienden, Streuvelsvrienden,  Ramongs, mannen van den Hert of de Zoeten inval .

In zijn notitieboekje kon hij echter enkel 3 waterkiekens noteren, ex clubkampioenen Piet en Marc en ondergetekende .

 

Club –gps en parcoursbouwer van dienst Marc, had eigenlijk een ritje richting Kortemark klaar liggen, maar algauw werd beslist om er een light versie van te maken.

Eenmaal op de weg ondervonden we al gauw tot wat storm Odette in staat was . Afgekraakte takken en bomen, bebladerde veldwegen, maar vooral werden we getrakteerd op een keiharde tegenwind , geserveerd met striemende regenvlagen en wispelturige zijrukwinden die de nodige stuurmanskunst vereisten om niet in de gracht terecht te komen.

De apocalyptische weersomstandigheden deden bij wijlen denken aan de wk wegrit vorig jaar in Yorkshire.

 

Aan kilometerpaal 30 , ergens ter hoogte van het natte Oostnieuwkerke, werd ons peloton brutaal tot stilstand gebracht door een afgescheurde wilgenboom die de ganse boerenwegel versperde. Marc, nochtans een vat boordevol ervaring en levenswijsheid, had dit nog nooit meegemaakt. Wat een spektakel zeg !

 

Intussen nam Piet , die duidelijk  over een olympische conditie beschikt,  het meeste kopwerk voor zijn rekening en bonkte in ware Briek Schotte stijl  keihard tegen de noordenwind in. Ondertussen had Marc , in ware GPS-stijl zijn parcours wat bijgesteld.  Zo toonde Marc nogmaals zijn ongeëvenaarde parcourskennis.

 

Gelukkig , wie tegenwind zegt, weet dat er  altijd ook wind in de rug komt als je de andere richting rijdt ; simpeler kan ik deze redenering niet maken.

Dat was ook het geval wanneer we in Hooglede rechtsomkeer draaiden.

Nu zijn we binnen 10 min thuis, dacht Piet positief ,terwijl het stilaan droger werd en aangenamer fietsen.  Af en toe werden we nog gegeseld met een felle zijwind, maar het was duidelijk : het zwaarste lag achter de rug.

 

Nadat we  wel heel veel keren het gemeentebord “Roeselare” passeerden

( Is Roeselare nu echt zooo groot ?) kwamen we via Emelgem, Izegem en Lendelede stilaan op Heuls grondgebied. We hadden deze storm duidelijk heelhuids doorstaan, maar ons gemiddelde werd wel naar een dieptepunt herleid hierdoor. Maar wie maalt daar nu over ?

 

Nog 5 herfstritten te gaan , beste vrienden, in dit speciale corona  wielerseizoen.

Aan de kop van het klassement blijft het razend spannend  en belooft het nog een millimeterspurt te worden.

Iedere  verzwakking kan dus fataal zijn !

 

Tot volgende week alvast voor een ritje van trip advisor Kevin richting Kruishoutem (in het gezelschap van enkele gastrijders ?)

 

 

63 km , gemiddeld 23,8 km/u

 

 

Joost

 

 

Actiebeelden van de hectische rit samen met Odette naar Hooglede op 27 september 2020

 

Verslag van de rit naar Flanders Fields op 20 september 2020

 

Nog vooraleer de rit van 20 september van start ging, konden we weer tal van hoogst interessante zaken bijleren. Het eerste eigenaardig feit is dat de Streuvelsvrienden een nieuwe verzamelplaats hebben, met name stilletjes weggedoken achter een container al ware het dat ze een clandestiene organisatie vormen: dit verdient nauwkeurige opvolging ! Ten tweede kon de terugkomst van onze President gevierd worden en de manier waarop kan enkel als je een geboren staatsman bent. Zichtbaar geëmotioneerd na twee negatieve coronatesten realiseerde hij dat het spreekwoord ‘Oost west, bij de Tinekesvrienden het best’ meer dan ooit van kracht is. Maar zijn leiderscapaciteiten haalden al snel de overhand op de emotie en werden we aangemaand om mooi op een rij te staan voor de obligate startfoto ten einde de fel begeerde startpunten in de wacht te kunnen slepen. Waarom daar in Brussel nog twijfelen wie premier mag worden, als Martin beschikbaar is ! Ten derde was er de terugkomst van Emile, zoon van zijn vader en vooral eindelijk af van die vervelende examens. Examens die hij op zo’n goede wijze aflegde dat de professor tandheelkunde die de vragen stelde er zelf met open mond naar stond te luisteren. Emile kan nog amper wachten om de Heulse caries en tandplak te bestrijden. Ten vierde was er Bijn, neen geen zwartrijder ondanks zijn uitrusting dit liet vermoeden maar wel een gastrijder die zoveel goeds hoorde over onze vereniging dat hij daar wel eens de sfeer wilde komen proeven.

Voor velen was het echter aanpassen: de ganse week had men zich fysisch en mentaal voorbereid op een rit naar Kluisbergen maar te elfder ure kwam ons te horen dat dit niet doorging. Omwille van enkele weerbarstige longvertakkingen van  ritarchitect Geert werd deze rit verplaatst en zorgde Kevin voor een rit naar Passendale en omstreken.

Was het deze parcourswijziging die voor enige zenuwachtigheid zorgde? Nog maar goed vertrokken of Joost gooide, toen hij hoorde dat we richting frontsteek reden, één van zijn bommetjes pardoes op straat ten einde de vijand te verdrijven. Er werd hem meteen wat uitleg verstrekt, onder andere dat dit feit zich al ruim honderd jaar geleden had afgespeeld en dat ze ondertussen maar één keer voor 4 jaar teruggekeerd waren, kon Joost enigszins tot kalmte brengen. De steeds rustige en onverstoorbare Jan raapte ondertussen het gelukkig niet ontplofte bommetje op en zo gingen we verder tot de orde van de fietsdag.

Richting Nonnebossen liet Kevin de teugels vieren en konden de bezitters van sterke quadricepsen hun lusten voor de eerste keer botvieren maar na korte tijd kon het verzamelde keurpeloton verder.

In gewone omstandigheden is de periode na de Tour de tijd van criteriums en ook dat nam Kevin op in zijn parcours: rond de Nonnebossen werden wat rondjes getrokken ten einde perfect aan de beloofde 80 kilometers te komen.

Aan een niet onaardig tempo passeerden we het Tyne Cot Cemetry en vlogen we richting Steenakkermolen waar even pauze werd gehouden om de inwendige mens te versterken en ook om de ondertussen serieus gezwollen blazen te ontlasten.

Toen iedereen zich opmaakte voor een laatste sprint richting Heule kwam de melding van een ‘crevaison’. Ditmaal was Brecht aan het feest en kon hij aan de slag om de geleden schade te herstellen. Ondertussen kregen wij interessante wijsheden ingelepeld door Abu inzake de levensduur van de binnenbanden, de te gebruiken bandendruk enz… of hoe een mens het aangename en het educatieve aan elkaar kan koppelen.

Eens het euvel opgelost stoven wij richting huiswaarts en het viel op, hoe harder de tegenwind blies, hoe harder gepedaleerd werd en hoe hogere snelheden konden genoteerd worden. Het is duidelijk dat dit weliswaar ingekorte seizoen toch iedereen sportief op scherp heeft gezet!

En zo kwamen we moe maar tevreden in onze vertrouwde stede na een zonovergoten rit van 80 km aan een gemiddelde van 27.1 Opnieuw een mooie rit voor de reeds sterk gevulde historiek van onze club! Vergeet niet dat vanaf volgende week een half uur langer kan genoten worden van de bedstonde en dat we pas van start gaan om 8.30.  Het staat Abu natuurlijk vrij om, mocht hij dat wensen, opnieuw ons op te wachten vanaf 8 uur….

Yvan

Sfeerbeelden van de rit naar Flanders Fields op 20 september 2020

 

Verslag van de rit naar Kanegem op 13 september 2020

 

Wie het tweede weekend van september zegt, denkt aan Tinekesfeesten. Helaas, een virusje al dan niet afkomstig uit een lab uit China, besliste daar anders over. Op zondagmorgen dus niet de traditionele taferelen: geen hopen afval op de baan, geen ladderzatte enkelingen die amper nog beseffen dat de nacht voorbij is, …. Alleen de vele vlaggen aan de gevels van de Tinekesfeesten deden hopeloos hun best om de mensen onder te dompelen in hogere Tinekessferen.

Maar feesten of geen feesten, sport primeert voor de Tinekesvrienden en werd de focus gericht op deze ‘Briek Schotte-rit’. In opperste concentratie gingen we klokslag om 8 uur ‘Avanti’.

De samenstelling van onze groep deed wat ‘ontinekes’ aan: geen voorzitter, in afzondering na zijn buitenlandse escapade, geen verslaggever omwille van welke reden dan ook, geen enkele vrouwelijke pedaleuse, geen Diedrik die in Italie twee missies tot een goed einde probeert te brengen, met name het bestormen van enkele cols én het afschudden van de lokale schoonheden die zeker en vast onder de indruk komen van zoveel atletisch machtsvertoon…..

Architect van dienst Kevin pastte de eerste kilometers de stelling ‘de kortste afstand tussen twee punten is de rechte’ toe en ging samen met elf andere moedigen langs de Leie een ganse tijd rechtdoor richting Wielsbeke. De sfeer zat goed en ondanks een fiks tempo hield het eerste gedeelte van de rit zowat het midden tussen een fietsrit en een gezellige koffieklets waarbij tal van wereldproblemen in een minimum van tijd werden opgelost: wie zou nu de tour winnen? Krijgen we nu een nieuwe regering? Hoe pakken we de coronacrisis best aan?  … wie meereed en goed luisterde, kreeg een pasklaar antwoord op al deze prangende vragen.

Even opschudding in het peloton toen we plots geconfronteerd werden met goed bewapende burgers …. Hadden we iets verkeerds gedaan? Waren wij het mikpunt van een aanslag? Zouden we ontvoerd worden om losgeld te verkrijgen?  Gelukkig kwam Bing al snel met het antwoord. ’T Is hier een schietinge”….. opgelucht en vlug maakten wij ons uit de voeten.

In gestrekte draf en na korte termijn hielden we onze klassieke pauze in Kanegem, geboortedorp van Briek Schotte. Voor de jongeren die hun vaderlandse geschiedenis niet kennen wat meer info: ‘Ijzeren Briek’ won in zijn lange carrière tweemaal de Ronde van Vlaanderen (1942 en 1948) waaraan hij twintig maal deelnam, en werd twee keer wereldkampioen (1948 en 1950). Hij nam ook viermaal deel aan de Ronde van Frankrijk (1947 tot 1950) waarin hij in 1948 tweede eindigde achter Gino Bartali. Door zijn hoekige, werkende stijl was Schotte het type-voorbeeld van de Flandrien. Hij werd de Laatste Flandrien genoemd. En durf het nu nog een keer te vergeten!

Opmerkelijk was de sprint van Marc bij de halte omdat een sanitaire stop meer dan dringend nodig was. Na het drankje, het koekje en de obligate foto werden de stalen rossen weer bestegen maar niet voor lang want in de Appelstraat, ter hoogte van het kapelletje met het opschrift “Maria, heb medelijden met ons” hoorden wij het klassieke “plaaaaaaat!”. Bleek dat Simon op geen medelijden van hogerhand kon rekenen en een leegloper had. In een minimum van tijd was het euvel evenwel hersteld en kon verder richting Heule gepeddeld worden.

Iedereen begon te hunkeren naar de beloofde pint die een klassieker is tijdens de Tinekesfeesten en toen Kevin het commando gaf om richting watertoren Heule nog eens door te duwen, werd een laatste cartouche afgeschoten. De combinatie van een steengoede conditie samen met het verlangen naar een verfrissend traktaat, deed onze Garmins hoge snelheden noteren.

En zoals Asterix en Obelix al hun verhalen beëindigen met een dorpsmaaltijd werd onze rit afgesloten met een gezellig drankje en dito samenzijn, dit weliswaar buiten en corona-proof. Voor de statistieken nog meegeven dat we 79 kilometer afmaalden aan 27,2 per uur. En ‘Ijzeren Briek’, die zag dat het goed was geweest ……
Volgende week worden we overgeleverd aan Geert die ons meeneemt richting Kluisbergen, dat belooft ….

 

Yvan

Sfeerbeelden van de rit naar Kanegem op 13 september 2020

Met de Tinekes!!!

 

Verslag van de rit van 6 september 2020 Mont St-Aubert

 

De sfeer van de grote dagen heerste bij de start van rit 18. Hoogconjunctuur dus  aan Ten Koetshuize waar maar liefst 17 renners hun symbolisch  rugnummer aan de inschrijvingstafel kwamen afhalen. Een uit verlof teruggekeerde en okselfrisse MM diende meteen overuren te kloppen om iedereen in de juiste volgorde op het inschrijvingsperkament genoteerd te krijgen. Een hele opgave vermits de inmiddels afgetrainde lichamen allemaal op mekaar beginnen te lijken.  

Geert stak deze keer Diederik de loef af in klokvastheid. Uitgerekend om 8u stipt denderde hij als een klokvaste trein met soepele pedaaltred voorbij het startstation waarmee hij eigenlijk onbewust  de Tinekestgv op gang trok zoals John Massis indertijd met zijn tanden een trein in beweging kreeg.  

Piet was aan zet als parcoursbouwer en stuurde ons op D-2 via WhatsApp zijn 5-sterrenritmenu door. Likkebaardend namen we kennis van de verschillende gangen en zagen ook meteen dat hoogtemeters de rode draad doorheen het fietsculinaire genot zouden vormen. 

Aan de startplaats kregen we nog het gezelschap van de Streuvelsvrienden die blijkbaar een aanwervingscampagne gestart zijn : hun ledenaantal groeit als kool, de R-factor daarvan ligt op iets minder dan 1. Opletten geblazen dus want gezien het woord epidemie nog altijd hot is, zouden ze ons op middellange termijn wel eens in de pan kunnen hakken. 

Piet stak samen met Kevin het vuur aan de lont en we schoten, stevig vastgesjord in de voethaken, als een pijl uit een boog vooruit. In een schicht kruisten we de Ramongs waarvan we enkel een scherpe Pantani konden herkennen. De Ramongs herbergen een aantal oud-Tinekesvrienden die bij ons opgeleid werden en nu diezelfde Ramongs laten genieten van hun opgedane kennis en spierkracht. 

Al vlug werden we geconfronteerd met het voorgerecht : lichtlopende hoogtemeters gelardeerd met pittoreske landschappen en voorzien van een snuifje zweet. Het scherpte de appetijt aan en stelde ons in staat te wennen aan het zwaardere hoofdgerecht (Mont St-Aubert) onder de vorm van een berg vol hoogtemeters voorzien van een schep spierpuree en overgoten met opnieuw een oogverblindend landschap. Wat een natuurpracht en wat een vergezichten in deze streek! Het werd zwoegen en zweten op de steile flanken van dit monsterachtig gerecht dat toch vol overgave en met veel liefde op ons bord geserveerd werd. Een welverdiende pitstop was daar ons deel. 

Wie dacht dat we onmiddellijk zouden toe zijn aan het dessert, kwam bedrogen uit. Meesterkok Piet schudde nog een tussengerecht uit zijn mouw : de Kluisberg die vanuit een nieuwe invalshoek beklommen werd. Ook hier heerlijke stijgingspercentages die op smaak gebracht werden met gekreun en gezucht van de bovenste plank. Ondertussen had Xavier medelijden gekregen met de verslaggever en liet daarom vrijwillig de ketting van het tandwiel vallen om vervolgens de fiets in kopstand te zetten ten einde het euvel te verhelpen. Mooie beelden en een godsgeschenk voor het verslag. Ook Joost slaagde erin te worstelen met zijn ketting maar kon als een volleerde acrobaat op 2 wielen al rijdend de fietsaandrijving herstellen. Straffe kerels, die Tinekesvrienden. 

Uiteindelijk werd er dan toch aangerukt met het dessert : een race langs het Kanaal waardoor de vreedzame rivier door de ontwikkelde snelheid en de daarmee gepaard gaande windkracht  herschapen werd in een wilde zee. 

Megarit waarvoor dank aan Piet en een onvermoeibare kopman Kevin. 84 km, 26 gem, 565 hm en 17 aanwezigen. 

Tot zondag om 8u voor de Briek Schotteclassic olv van onze TripAdvisor! 

Red Philip 

Les Flandriens du Mont St-Aubert

 

Verslag van de rit van 30 augustus, Franco - Belge

 Waren het de donkere wolken die zich samenpakten boven Heule? Waren het de beenspieren die nog verkrampten door de Plugstreets? Waren het de app ’s van het kmi en buienradar die weinig goeds deden vermoeden? In elk geval zondagmorgen 30 augustus een geringe opkomst: naar analogie met Vivaldi dienden zich slechts 8 man aan voor onze rit richting ‘La douce France’.

Blijkbaar wordt nu binnen de Post een actie “gratis-en-voor-niks-congé-dagen” georganiseerd want zowel de voorzitter als de vaste verslaggever waren in vakantiemodus. Beiden sturen echter dagelijks tien postkaarten op om de verkoop van postzegels op peil te houden.

Eventjes werd gevreesd voor het rampscenario dat de Streuvelsvrienden met meer zouden starten dan onze geliefde vereniging maar dit kon op het nippertje vermeden worden toen Diederik om 4 seconden voor 8 uur zich aanbood voor de start. Wij denken dat Diederik een ingebouwde klok heeft. Misschien eens doorgeven aan de NMBS….

Onder leiding van vaste kopman Kevin en bijgestaan door Simon werd de steven richting Frankrijk gekeerd en al vlug zou blijken: het parcours was volledig anders en veel mooier dan de vorige edities van de Franco-Belge.

De eerste koershelft was er één die buitengewoon vlot en vloeiend verliep. Gezellig keuvelend maar toch onder een fiks tempo rolde het Franse Noorden zich voor ons uit en kwamen we op wegen die zelfs voor Marc onbekend waren, en dat wil heel wat zeggen.

Een korte halte werd gehouden in “Deulemont-bains”, weliswaar geen Côte d’Azur maar weliswaar een mooie lieflijke plaats aan de boorden van de Leie. Maar Kevin had haast en hield de pauze dermate kort dat enkelen die bezig waren met een plaspauze ternauwernood het gebruikte materiaal konden wegstoppen vooraleer weer te vertrekken.

Net toen onze verslaggever-van-de reservebank voor de derde keer gemekkerd had dat het moeilijk is een verslag te maken van een rit waarbij niets gebeurt, werd er een leegloper gesignaleerd door …. de verslaggever himself. Hilariteit alom. Onmiddellijk ging ook zijn GSM af omdat zijn vrouw op Strava de stilstand had gezien en daaromtrent een verklaring ten gronde eiste.

Dergelijk moment toont echter ook de hechte teamspirit aan. Simon, die een cursus fietsenmaker volgt, bewees dat hij het eerste deel van de cursus reeds uitstekend beheerst. In dat eerste deel staat immers: “bij eventuele fietspech kijk je eerst rustig rond of anderen het euvel kunnen verhelpen, indien niet stroop pas dan de mouwen op”. Deze manier van werken werd naadloos overgenomen door het slachtoffer zelf. Kevin nam het initiatief, samen met talloze helpende handen, en in de kortste keren werd het duidelijk dat een Franse nagel het aangedurfd had een aanslag te plegen op de achterband van ondergetekende. Vandaag nog wordt een brief gericht aan de Franse autoriteiten ten einde herstelbetalingen te eisen waarop het slachtoffer ongetwijfeld recht heeft.

Mark, alias Bing, kennen we allemaal als een erg leergierige persoon en ook nu bleek dit het geval te zijn. Heel nieuwsgierig en van heel nabij, te dichtbij zou blijken, bekeek hij hoe Kevin met een bommetje de band wilde opblazen. Wat hij wel vergat, was het feit dat een bommetje doorgaans ook ontploft … en ook dat was hier het geval. De plof was groter dan verwacht en verraste ook Kevin maar vooral Mark. Slechts in extremis kon hij zich wegtrekken en het scheelde geen haar of Mark moest zich thuis aandienen met een door CO2 uiteengereten neus …. Hoe moet je dat aan je vrouw gaan uitleggen? Eén les hadden we alvast allemaal geleerd: steek nooit te dicht je neus in andermans zaken of er komen vodden van!

Ondanks de tegenwind werd eenzelfde strak tempo aangehouden en vanaf Wervik kregen we langs de Leie nog een gratis cursus aangeboden. Kevin had de ganse week de lesvoorbereiding ‘pedagogisch-didactische startcursus rijden-in-waaiers’ voorbereid en deze kreeg hier langs het water gestalte. Met snelheden vaak boven de 35 km/uur spreekt het vanzelf dat we snel richting Kortrijk afstevenden.

In Wevelgem was er nog ruimte voor een hart- en leververscheurende keuze: recht naar moeder rijden of mee met Kevin naar ’t Leeuwke om er een heerlijke pint te drinken. De echte mannen gingen mee met Kevin, de-mannen-onder-de-sloef reden recht naar huis.

En zo kwam een einde aan een mooie rit van 86 km met een gemiddelde van zomaar eventjes 27,7 km. per uur.

Yvan

Franco - Belge : wie zijn ze? Wat drijft hen?