Verslag van de rit van 150 km Rally G-Wevelgem

19 juni leek wel op missiezondag: net zoals Vlaanderen vele zonen uitzond naar Wagadudu en andere plaatsen, waaiden ook tal van onze leden uit naar andere oorden.

Geert, Willy, Wim, Bernard en Filip waren reeds zaterdagmorgen vertrokken voor een rit van om en bij de 170 km. Naar verluid rijden zij zo ver om dan eindelijk eens, zonder dat de vrouwen met priemende ogen over hun rug meekijken, een wild feestje te bouwen. De eerste berichtgeving sprak over helse koersomstandigheden: felle tegenwind, felle regenbuien, lekke banden, ….. ongetwijfeld horen we meer over deze prestaties en horen we hopelijk ook meer over het feestje op zaterdagavond.

Ringo was uitgezonden naar de GranFundo Eddy Merckx, ook op zaterdag. Hij was echter zodanig uitgeput dat hij zondagmorgen thuis er zelfs niet meer in slaagde een ‘Petit Fundo’ uit te voeren…. Derhalve was ook hij zondagmorgen afwezig.

Vandaar dat ‘HeulePlatse’ zondagmorgen minder groen kleurde dan gewoonlijk: slechts 11 mensen tekenden paraat. De grijze weersomstandigheden waren niet onmiddellijk van die aard om de mensen gelukkig te stemmen. Petra stond nog te gapen en te geeuwen als geen ander: slechte of wilde nacht gehad? Wie zal het zeggen?

Bij gebrek aan bestuursleden kwam het bestuursbewustzijn bij de Fondateur weer naar boven en ijverig begon hij de aanwezigheden te noteren. Ook het feit dat hij zijn leesbril niet meehad en derhalve de namen op het blad niet kon lezen, weerhield hem niet van zijn opdracht. Met min of meer vaste hand plaatste hij 11 kruisjes op het wedstrijdblad: of ze correct geplaatst werden, zou best nog even gecontroleerd worden.

De kleine stoet trok zich in beweging en begaf zich naar Wevelgem waar de start gegeven werd van de WevelgemCycling Classic. In vroegere dagen gewoon ‘Gent-Wevelgem’ genoemd maar sinds Woestijnvis zich daarmee moeide een naam die niet meer mag gebruikt worden.

Aan de start stond een gebronzeerde voorzitter ons op te wachten. Net terug van vakantie stelde hij met plezier de bruin geblakerde kuiten ten toon aan iedereen die het wou zien.

Twee opties waren mogelijk: men kon 80 of 150 km rijden. In Beselare werd gesplitst: de fietsers kozen de 80 en de wielrenners opteerden voor de 150 km. Slechts 4 man, maar dat waren er toch al dubbel zoveel als verleden jaar, kozen voor de zwaarste opdracht: Bjorn, David, Ronny en Yvan besloten om de eer van de Tinekesvrienden hoog te houden en gingen ervoor.

Wie dacht dat Ronny voor een gezondheidswandeling ging, kwam bedrogen uit: reeds op de eerste kasseien van Langemark plaatse hij een snoeiharde demarrage. Eigenlijk was het zijn bedoeling om iedereen uit het wiel te rijden en dan 100 km verder iedereen op te wachten in Kemmel: helaas moest hij van de fiets voor een technisch probleem en moest hij aan zijn plan verzaken.

De rit ging door in echte Gent-Wevelgemomstandigheden: felle wind, dreigend onweerswolken en af en toe een beetje zon. De eerste 80 km waren een gevecht tegen de wind maar David en Bjorn namen met plezier én panache de kopposities in. Af en toe kwam een groepje ons in de wielen gereden maar diegenen die ons voorbijstaken waren echt op de ene hand te tellen. De Tinekes reden waar ze horen: op kop!

Aan km 70 opnieuw opschudding: Ronny ging plots 5 per uur rapper rijden een tiental meter voor de groep: genadeloos werd hij echter teruggewaaid in het peloton.

In de verte zagen we de antenne van de Catsbergverschijnen en wist iedereen dat de speeltijd bijna over was.

Ondertussen vertoonde Ronny de eerste gevolgen van zijn onbesuisd rijgedrag. Op de Catsberg werd halt gehouden en vervoegde hij enige tijd later onze rangen.

Daarna kwamen in een snel tempo de Zwarte Berg, de Rode Berg, de Monteberg en tenslotte de Kemmelberg: hellingen die allemaal aan een zwierig tempo werden overwonnen. Leuk detail was ook dat Kevin met vrouwlief en kroost in Dranouter ons stonden op te wachten om ons aan te moedigen: that’s the Tinekesspirit!

Voor Ronny was het ondertussen één van de meest leerrijke dagen uit zijn carrière want hij leerde aan den lijve wat ‘tussen zijn kader hangen’, ‘kramp tot achter de oren’, en ‘piepedood’ betekenen…

Daarna kwam nog een dessert in de vorm van een golvend parcours tussen Kemmel en Wevelgem maar konden we dankzij de rugwind (eindelijk….) een knap tempo erop nahouden.
Alsof hij nog geen enkele meter kop gereden had, hielp Bjorn nog af en toe onze Ronny vooruit op de lastigste stukken…. Vermoeidheid staat niet in zijn woordenboek.

Moe maar gelukkig kwamen we aan finish: proficiat aan Bjorn en David voor de talrijke kilometers beuken tegen de wind en proficiat aan Ronny die weliswaar drie tanden heeft stukgebeten onderweg maar bewezen heeft dat met inzet er veel te bereiken valt. Voor de statistieken keken we nog even naar onze computer en die toonde aan dat we 170 km gereden hadden aan 28.0 gemiddelde: cijfers die mogen gezien worden en waar je al eens mee mag thuis komen!


Yvan