Verslag van Luik-Bastenaken-Luik 26 april 2014

La doyenne, oudste Belgische klassieker... Een quartet tinekesvrienden gaat voor de 165 km met een 7-tal hellingen. Taxi Steven is stipt om 4u30 op post. Er wordt stevig ontbeten in de minibus... De chauffeur van dienst speelt als volleerde bonobo maar liefst 4 bananen naar binnen. Later op de dag zal nog blijken dat deze een gunstig effect hebben tijdens de afdalingen. In de buurt van Tienen worden nog wat overtollige kilo's gedropt in functie van de hoogtemeters #kakstop. De eerste kramp van de dag volgt al snel. Bij het uittrekken van zijn compressiekousen bij de start schiet een felle kramp in de kuit van wegkapitein Kevin. Nummers afhalen, korte parcourstudie en het Ardennenoffensief kan beginnen. Eerst laveren we door het niet al te propere Liègi en algauw fietsen de vier Tinekes (met gepaste tinekesoutfit) op kop van een bende van een 80-tal pedaalridders. Een tactische pispauze voor de eerste helling schuift het kopmanschap in andermans schoenen. De eerste kuitenbijter, l'ancienne barrière, van 4,8km wordt moeiteloos verteerd. Het blauwe viertal doet sommigen mijmeren over de onklopbare Gewisstrein... Na de bevoorrading in het prachtige decor van de abdij van Stavelot volgt de pittige beklimming van de haute levée. De stevige stijgingspercentages doen de allerkleinste tandjes van de pion al eens kraken! Hierna volgt de beklimming van de col du Rosier: 3800m slingerend tussen de bomen onder aangename temperaturen: afzien met grote A maar ook genieten met een grote G. De bordjestheorie van de Cauwer wordt even bovengehaald: de Tinekes armada laat zich in het dal meeglijden in het zog van enkele sterke (of domme???) rouleurs. In dalende lijn gaat het naar de bevoorrading aan de voet van la redoute. Steven vraagt zich af of er ook bananen zouden liggen in remouchamps? De nodige gels en energierepen worden gretig naar binnen gewerkt. La redoute luidt de loodzware finale in... Allen bereiken we het hoogste punt en meteen wordt de legendarische tweestrijd VDB-Bartoli nog eens opgerakeld. Ongeloof...maar vooral zelf wat naar zuurstof happen. De cote des forges wordt verstandig naar godsvrucht en vermogen (getekend bisschop Leonard) genomen.Daarna pedaleren we op wat overblijft van souplesse naar de roche aux faucons. De valkenrots doet menig kuit-en dijspieren exploderen. Wat een verschrikkelijke bult! Na een korte afdaling trekken Simon en Steven een prestigesprintje op een nietig (als dit in ardennenland al van toepassing zou zijn) bultje. Het bultje blijkt echter een heuse uitloper te zijn... De aanval inspireert wegkapitein Kevin om op zijn kousenvoeten er vanonder te muizen. De duik naar Ans is ingezet. We laveren tussen het internationaal peleton door de marginale OCMW buurten rond Sclessin... meteen begrijp je waarom Luzon niet altijd op beide oren kan slapen. Na goed 150 km wacht de cote saint nicolas. Op sporza leuk om zien maar op het stalen ros een steile, ambetante puist. De enige morele opkikker op de flank van de saint nicolas is het feit dat gewoonweg iedereen rond u ook tussen zijn kader hangt... Rest enkel nog de steile chaussee richting officiële aankomst. Het is een rotding hoor je menig wuytsen zeggen. En wij bevestigen: het is een rotding. Enkele minuten van elkaar gescheiden bereiken we het rennersdorp. Wat smaakt dat eerste gerstenat na al dienen gesuikerde (noodzakelijke) brol!!! Zonder vragen te stellen bij de sterke prestaties van onze fietscompagnons (#rvvl) :-))) en met veel voldoening kaarten we nog wat na (met dubbele portie warme hapjes) in het café waar onze laatste voorbereidingsrit (leeuwkestocht) startte... 165 km, 2650 hm aan 26 gem. De ardennengids doet zijn koersklakske af voor de allereerste LBL van Simon, Wesley en Steven. Klasse op en naast de fiets. Maar van Tinekes op verplaatsing verwacht men ook niets anders hé. Op naar een volgende challenge. Ciao Liègi en wie weet volgt wat decompressie! Kevin