Zondag 30 april om 7:40 : Ten Koetshuize baadt in het zonlicht en
heeft iets weg van een oase, een vruchtbare plek in de woestijn dus. Het
middenplein straalt een overdonderende maar vredige rust uit die slechts af en
toe onderbroken wordt door het gezang van enkele vroege maar goedgemutste
vogels. Vermits in mei alle vogels een ei leggen, zijn ze op de laatste dag van
april druk bezig met de voorbereidende werkzaamheden : ze beoefenen volop de
werkwoordsvorm van hun soortnaam want in het rijk der vogelen is er allang geen
sprake meer van onbevlekte ontvangenissen. Terwijl de MM met succes de code van
het lokaal wist te kraken en alle clubattributen in gereedheid werden gebracht,
gaf moeder natuur haar creaturen volledige vrijheid van handelen.
Temptation Island dus in de hoogste takken van de bomen. Van behendigheid gesproken!
Xavier bolde met Zwitserse precisie in zijn sportdirecteursbolide
als tweede de tarmac op. Ook hij liet zich begeleiden door een jonge
assistent : alerte zoon Julien mocht de honneurs als co-piloot waarnemen. Jong
geleerd is oud gedaan, de toekomst van onze club is in goede handen. Ook
parcoursbouwer Piet trok de lijn van verjonging door en bracht niemand minder
dan zoon Robbe als testrenner mee. De modus vivendi van deze club kan als
voorbeeld dienen voor politici die niet weten hoe de demografische evolutie van
de bevolking aan te pakken : verjonging is het antwoord hierop. Daarnaast
noteerden we de opvallende afwezigheid van geletruidrager Geert Depoortere 1.
Dit felbegeerde kleinood kwam zo rond de de schouders van Frederic terecht die
vanaf heden de last van het leiderschap dient te torsen. Senior Jacques, de
ex-secretary-general, verblijdde ons wel met zijn aanwezigheid. Later op de dag
zou trouwens blijken dat mannen wel degelijk zijn zoals de wijn : hoe ouder,
hoe beter. Ook onze clubgps vierde zijn rentree : de eerdere raadselachtige
inzinking van Mark heeft alles te maken met een virus die hij van zijn
kleindochter cadeau kreeg. Van een fout geschenk gesproken.
Piet nam ons samen met Wesley op sleeptouw voor de eerste echte
bergrit van het nog prille seizoen : de gevreesde Mont- St-Aubert. Het is
ronduit verbluffend hoezeer de verschillende ritarchitecten ons telkens weer
langs nieuwe en verrassende wegen brengen. Het was aanvankelijk fel inbeuken
tegen de strakke wind terwijl er een zeer sportief tempo werd op na gehouden.
Langs krinkelende, kronkelende en hellende wegen maakten we langzaam maar
zeker terreinwinst richting het dak van de etappe. De reus van de regio
Doornik doemde met gretige blik in ons gezichtsveld op en zorgde ervoor dat de
achterband van Red Philip uit pure schrik zijn laatste adem uitblies. Met de
helpende handen van Kevin Tripadvisor, Geert Sioen en Xavier werd vakkundig een
nieuwe luchtkamer gemonteerd. Even verderop stal Jan de show : net op het
moment dat zijn echtgenote de smartphone deed rinkelen, kwakte hij van pure
ellende het duivel-doet-altoestel tegen de grond. Een verbrijzeld scherm was de
stille getuige van dit onheil. Meteen werd hiermee een lans gebroken voor de
invoering van de smartbril : mailen, bellen, facebooken en twitteren vanop de
fiets via oogsturing. Van een gat in de markt gesproken.
Zonder het goed en wel te beseffen, bevonden we ons plots aan de
voet van de Mont-St-Aubert. In verspreide slagorde verteerde iedereen op
eigen tempo ( de ene al wat rapper dan de andere) deze spierveelvraat. In de
achtergrond werd Marie volop geassisteerd door een peloton body guards die via
handoplegging de goden om extra spierkracht smeekten. De beloning op de top
mocht er wezen : een uniek uitzicht in combinatie met spijs en drank geschonken
door Xavier en co. Bedankt hiervoor!
De ingrediënten van de terugreis bestonden uit hier en daar nog
een veredeld bultje, wat opgewarmde wind en een heerlijk vrij parcours van
enkele km die de cartouches in het rond deden vliegen. Een in topconditie
verkerende Wesley bleef maar tegen de natuurelementen inbeuken: wat een
atletisch vermogen, wat een motor! Tim, Geert Depoortere 2 en Bjorn krijgen een
extra prijs voor de morele en fysische ondersteuning van Marie en Mark : enkele
schouderklopjes. Het samen uit, samen thuisprincipe werd hiermee nogmaals
onderlijnd.
Opnieuw een schitterend staaltje ritarchitectuur van Piet en een
extra vermelding voor zoon Robbe die alles met sprekend gemak verteerde.
22 fietsers, 85 km, 26,6 gemiddeld (!) en 550 hm. Tot zondag om 8u!
Red Philip
3 opmerkingen:
Wat een mooie lyrische proza: ode aan de natuur en aan de Tinekesvrienden. We zijn goe bezig oa aan een nieuw record gemiddeld aantal deelnemers. Opnieuw 22 en dit tijdens een verlengd weekend
mooie rit, gegoten in een sappig verslag
Mooie, verrassende aanloop naar mt. St aubert! En voor de kartouchen bergop moet ik blijkbaar bij
de buurman zijn!...
TripAdvisor.
Een reactie posten